Grease (1978) (en een inkijkje in mijn verleden)

Met oa: Olivia Newton John, John Travolta, Stockard Channing.

Grease, een niet zo diepzinnige film want het verhaal is nogal “losjes” maar op de een of andere manier moest ik hem weer eens kijken.
Het verhaaltje van “boy meets girl” een vakantieliefde, en hoe toevallig (het is tenslotte een film) blijken ze na de vakantie ook nog eens bij elkaar op school te zitten.
Maar hij is de “cool dude” die niet met “miss goodie two shoes” gezien wil worden.
In films gaat het bloed waar het niet gaan kan dus aan het eind, als de coole Danny toch een softie, en het tutje toch een “Femme Fatale” blijkt te zijn, leven ze nog lang en gelukkig.
Ja eigenlijk is het een musicalsprookje!

En bij mijn bracht de film jeugdherinneringen boven.
Mijn ouders en ooms en tantes vonden het een leuke film….zo leuk dat het een soort”karaoke-event” was op verjaardagen.
En mijn nichtjes (de neven wat minder) en ik namen dat over.
Ook wij zaten mee te lallen op verjaardagen met de film, de dubbel lp en later met de cd en dvd.
Op zulke momenten was de familie een geheel…..iedereen deed mee, jong en oud en hoe oubollig het ook klinkt, toen vond ik het heel gezellig.

Toen ik de film weer zag vorige week moest ik aan mijn eigen jeugd denken.
Zat ik vroeger bij een soort Pink ladies clubje?
No way…..ik was meer een eenling, want ik zat met mijn neus in de boeken (mijn oma noemde me de professor) en ik vond het ‘s avonds op straat hangen zonde van mijn tijd.
Jongens vond ik vreemde wezens, want waarom konden ze nooit eens normaal doen?
En die zagen me ook niet staan……ik had een bril op….en daar verschool ik me achter.
Ik wilde vooral niet opvallen want dat leek me zo vervelend allemaal…..

Totdat ik 15 was en contactlenzen kreeg!
Tijdens de proefwerkweek mocht ik ze 4 uur achter elkaar in dus besloot ik dat dat dan ook maar moest.
Voordat ik de collegezaal inliep om een proefwerk te gaan maken (Engels dat weet ik nog) verruilde ik mijn bril voor mijn lenzen en liep de zaal in.
Het effect was eigenlijk absurd en kan zo in een film!
Ik liep naar binnen om achterin te gaan zitten en hoofden gingen omhoog en mensen keken me aan, nee staarden naar me…….mensen seinden naar elkaar……..”kijk daar nou”
Toen de leraar het proefwerk gaf keek ie me heel raar aan……..alsof ie me nog nooit eerder gezien had……en ik begreep er echt helemaal niks van.

In de dagen erna bleek dat er veel meer veranderd was.
Ik kreeg uitnodigingen voor naschoolse activiteiten, en of ik in de pauze aan bepaalde tafels wilde komen zitten.
Steeds vaker kreeg ik te horen dat ik toch wel “hele mooie ogen” had en begonnen er ook mensen tegen me te praten waarvoor ik eerst lucht was geweest.
Misschien had ik blij moeten zijn maar mijn gedachten waren heel anders!

Ik was helemaal niet blij……ik dacht alleen maar “nu vinden jullie me ineens leuk en mag ik meedoen”?
Het heeft dus echt alleen maar met uiterlijk te maken?
Voor mij hoefde het allemaal niet.
Nu was ik goed genoeg terwijl ze me eerst geen blik waardig keurden?
Nou dan hoef ik nu ook niet meer.
Maar mijn “mezelf afsluiten van de rest” was nu ineens heel erg interessant!
Toen ik bijna iedere dag in Gothkleding verscheen was het ineens “cool”

Tja….ik heb het nooit begrepen………..maar ik probeerde het ook niet echt…..
Of dat achteraf jammer is weet ik niet…..misschien had ik er iets van kunnen leren, geen idee.

Ik geef de film een 6.5

Niet te hard meezingen (denk om de buren)

Lady Fangtasia