Fireworks, of waarom 15 Juli nooit meer hetzelfde zal zijn…..

Poeh…..het is weer 15 Juli, een datum die ik toch wel moeilijk blijf vinden.
Het is nl. de verjaardag van mijn moeder, maar……die is er niet meer…..al anderhalf jaar niet meer, en al heelt de tijd alle wonden en denk ik niet meer dagelijks aan haar (iets waar ik me een tijdlang heel erg schuldig over voelde), als die datum dichterbij komt dan heb ik het weer even moeilijk.

Toen het hele gedoe in 2009 begon had ik niet verwacht dat het allemaal zo moeilijk zou worden.
Ze was uitgedroogd en ze moest met spoed het ziekenhuis in.
Eenmaal een uurtje of 2 daar ging het mis.
Ik stond op de gang te wachten want ze zouden haar een pacemaker geven en ineens klonk dat geluid dat ik zo goed kende uit films.
Een aanhoudende piep……..een piep die door merg en been gaat.
Een piep die een soort oergevoel in je oproept……..je moet je inhouden om die deur niet open te gooien, naar binnen te rennen, iedereen weg te duwen en het overnemen.
Maar nee ik stond op de gang…….en hoorde de piep soms stoppen…….dat kwam door de hartmassage.
Achteraf kreeg ik te horen dat ze haar 4x klappen hebben moeten geven met de defibrillator om haar terug te halen want ja……ze was niet weg…….maar achteraf bleek dat haar hersenen toch een flinke klap hadden gehad

Eigenlijk merkte ik het al toen ze uit haar kunstmatige coma gehaald werd.
Ze reageerde vreemd op mensen en was dwars….maar ze herkende me meteen terwijl de artsen dat niet verwacht hadden.
Maar al snel zou blijken dat er een fikse hersenbeschadiging zat……alsof haar intelligentie een stuk minder geworden was, en ze zag de ernst van dingen niet meer in.
Daarvoor in de plaats kwam een stuk wantrouwen, boosheid en ongeloof…….en dat was wennen voor mij….dit was mijn moeder niet meer op de een of andere manier.

Tegen alle adviezen in bleef ze toch alleen maar tv kijken en werd ze niet actiever, en dat resulteerde in totaal in 9 ziekenhuisopnames.
Toen ze de een na laatste keer het ziekenhuis in ging heeft ze niet mij maar haar tweelingzus als contactpersoon opgegeven…….mij vertrouwde ze niet.
Dat kwam omdat ik inmiddels een gesprek had gehad met haar psychiatrisch verpleegkundige en ze was ervan overtuigd dat hij en ik een front vormden tegen haar.
Aan de ene kant voel je je zo boos en machteloos omdat je eigen moeder dat van je kan denken.
En aan de andere kant heb je alleen maar medelijden met haar.
Hoe moeilijk moet het zijn om zelfs je eigen dochter niet meer te kunnen vertrouwen doordat je allerlei (waan)ideeën in je hoofd hebt.
Maar moeilijk was het ook voor mij.
Ik belde naar haar afdeling en kreeg te horen dat ze mij geen medische dingen gingen vertellen omdat ik niet de contactpersoon was.
Gelukkig heeft de psychiatrisch verpleegkundige dat allemaal rechtgezet, al betekende dat wel dat mijn moeder nergens meer zelf over mocht beslissen……..dat kwam allemaal op mijn bord.

Ze had ook last van vreselijke hallucinaties.
Beesten met 2 koppen die op haar afkwamen, mensen die haar wilden komen vermoorden etc..
Haar psychiater schreef haar Dogmatil voor, en dat hielp, ze zag de wereld om haar heen weer zoals wij hem allemaal zagen, en er kwam ook wat meer van haar vertrouwen terug.
Maar, die medicijnen had ze met haar hart en nierfalen helemaal niet mogen hebben, en die hebben er uiteindelijk aan bijgedragen dat alles op het laatst heel snel ging.

Op 15 December 2011 ging ze voor de laatste keer het ziekenhuis in…….net toen ik met een gescheurde patella-pees geen kant op kon.
Op bezoek gaan bij haar leek wel een marathon…….en toen uiteindelijk haar nieren er helemaal mee kapten kreeg ik op 1 Januari het bed naast mijn moeder aangeboden, omdat duidelijk was dat het echt niet meer goed zou komen.
Toen we het daar aan de telefoon over hadden, hadden we allebei MTV aanstaan…..Fireworks van Katy Perry.
Dat een onnozel liedje je zo bij kan blijven.
“Misschien slaat dat wel op mij” zei ze tegen me.

“Do you ever feel already buried deep?
Six feet under screams, but no one seems to hear a thing
Do you know that there’s still a chance for you?
‘Cause there’s a spark in you

Maybe the reason why all the doors are closed
So you could open one that leads you to the perfect road
Like a lightning bolt, your heart will glow
And when it’s time you know
You just gotta ignite the light, and let it shine”

Dat het niet zo heeft mogen zijn, dat hoef ik niet uit te leggen.
Op 2 Januari om 21.45 is ze overgegaan, naar een plek die hopelijk beter is en haar de rust heeft gegeven die ze de laatste 2 dagen totaal niet gehad heeft.
Een van de oorzaken was dat haar familie (3 zussen en 1 broer)  het allemaal af hebben laten weten.
Wat hebben die mensen hun ware gezicht laten zien…….(behalve haar 2 zussen uit Engeland)
Je kunt nog zo’n moeite hebben met de dood, dan nog mag je je familie niet in de steek laten.
Ik hoop echt dat, als het voor hun zover is, dat ze omringt worden door de mensen die echt van ze houden, en verder wil ik geen woord aan ze verspillen want dat zijn ze niet waard.

Laat een ander merken dat je van hem/haar houdt en ga nooit uit elkaar met ruzie……je weet nooit of je elkaar nog eens gaat zien en of je de kant hebt om het weer goed te maken.
En dat nummer van Katy Perry, dat kan ik nog steeds niet met droge ogenn aanhoren………

Lady Fangtasia