Het verhaal van mijn moeder deel 1: Hoe het allemaal begon.

Vandaag is het 2 Januari, de sterfdag van mijn moeder.
Ik merk dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb maar ik heb nu ook voor het eerst een gevoel van berusting.
In een eerder blog heb ik al eens iets over haar laten vallen en ik wilde nu het volledige verhaal vertellen, en dat ga ik doen in een aantal blogs.
Een kleine waarschuwing vooraf……….dit “verhaal” is erg persoonlijk!

Op 5 December 2008 belde ik ‘s ochtends vroeg mijn moeder en kreeg haar in verwarde toestand aan de telefoon.
Aangezien ik niet meteen naar haar toe kon, belde ik haar buurvrouw maar die was niet thuis.
Mijn moeder was hartpatiënt en ik vertrouwde het niet.
Ze vertelde me nl. dat ze al 4 dagen aan de diarree was en dat samen met haar vertraagd spreken zorgde ervoor dat ik de huisarts belde.

De assistente schrok en stuurde meteen een van de huisartsen langs, helaas een mevrouw die haar nog nooit gezien had.
Terwijl ze nog bij mijn moeder thuis was, belde ze mij terug om te melden dat er volgens haar niets aan de hand was.
Ze maakte een normale alerte indruk, maar dat was helemaal niet zo.
Ik hoorde nog steeds dat ze traag sprak en dat het onsamenhangend was.

Zodra ik kon ging ik naar haar toe en trof haar slapend in bed aan.
Ze wilde graag eten, vla, dus dat gaf ik haar en drong er ook op aan dat ze moest drinken.
Dat deed ze en toen ik later die avond wegging kon ze weer een beetje lachen.
Dit stelde mij niet echt gerust maar toch.
De buurvrouw zou een paar keer per dag gaan kijken en ik moest me vooral geen zorgen maken.

De volgende dag zei de buurvrouw dat mijn moeder haar gemaakte boterham opgegeten had, dat de fles water bijna leeg was en dat ze rustig lag te slapen.
Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik die zaterdag niet ben gaan kijken.
Door de telefoon klonk ze beter maar de volgende dag was het helemaal mis.
Ik ging naar haar toe en trof een totaal verward iemand aan, ze herkende me niet, haar haar stond echt recht overeind en ik kon maar 1 ding doen, de huisartsenpost bellen.

Een van de dienstdoende huisartsen kwam samen met een broeder.
Ik vertelde het hele verhaal in de gang en nog voordat hij haar gezien had zei hij al dat het een ziekenhuisopnamen zou worden.
Mijn vermoeden van uitdroging was juist, en ik zei tegen hem dat het een moeilijk verhaal zou worden om dit tot haar door te laten dringen.
Uiteindelijk moest hij haar vertellen dat ze, als ze niet zou gaan, nog hooguit een dag of 2 zou hebben, ze in coma zou raken en zou overlijden.
Haar grootste zorg was dat ze niet haar bed uit kon om spullen in te pakken.
Toen ik zei dat ik dat voor haar zou doen was ze dankbaar als een kind.
Een rare gewaarwording want zo had ik haar nog nooit gezien.

Na een half uurtje of zo kwamen ze haar met de ambulance halen.
Ik bracht mijn hondje naar de “oppas” en beloofde mijn moeder dat ik meteen naar het ziekenhuis zou komen.
Daar aangekomen werd ze net op de spoedeisende hulp binnen gebracht.
Ze had net haar achternaam gegeven en haar dossier zou worden gehaald.
Daar moesten we op de gang op wachten.
Uiteindelijk kwamen ze terug met het dossier van haar tweelingzus.
Ik maakte duidelijk dat de achternamen niet hetzelfde waren en snel ging een verpleegkundige achter het goede dossier aan.
Later besefte ik me dat, als ik er niet bij was geweest, de behandeling best wel eens fout had kunnen gaan.
Haar zus had een staaroperatie ondergaan…..mijn moeder was al hartpatiënt.

Ze kwam op een zaaltje te liggen waar een patiënte lag die constant aan het schelden was en mijn moeder werd daar onrustig van.
Een maal aan de hartmonitor bleek dat haar hartslag erg onregelmatig was en ter plekke werd besloten dat ze een pace maker zou krijgen.
Dat zou op een kamertje gebeuren die ook gebruikt kon worden voor kleine ingrepen.
Dus gingen we naar de afdeling eerste hart hulp.
Ze zouden haar aan de benodigde apparaten leggen en dan mocht ik er weer bij.
Ik kon voor de deur wachten………….en toen gebeurde het.

Iedereen die wel eens naar een medisch programma, serie o.i.d. gekeken heeft kent de piep van de hart monitor.
Als het hart stopt blijft de piep doorgaan…..zonder onderbreking.
En dat was precies wat er gebeurde.
Ik kan niet uitleggen wat dat met je doet.
Aan de ene kant wil je naar binnen rennen en iets doen, aan de andere kant weet je dat je dan alleen maar in de weg loopt.

In no time kwamen er van alle kanten mensen aangerend.
Op het hoogtepunt waren er 18 mensen bij haar in de kamer.
En ik zat buiten……….
Onrustig, bang, verdrietig, hulpeloos in afwachting van…ja van wat precies.
Toen er 2 oude mensen begonnen te zeuren dat het schandalig was dat er niemand achter de balie zat wilde ik ze toeschreeuwen.
“Mijn moeder ligt daar dood te gaan ja……en jullie zitten te zeiken dat je even niet te woord wordt gestaan?”
Ik heb het niet gedaan…..ik heb de eer aan mezelf gehouden……
Mijn tranen hebben ze schijnbaar niet gezien, want toen ze opgehaald werden (ze zaten op de verkeerde afdeling) wensten ze me nog een “fijne avond” toe.

Na een tijd (hel leken echt uren) kwam er een verpleegkundige om te vertellen dat mijn moeder een hartstilstand had gehad., maar…….ze “was er weer”
Geen pace maker  maar allerlei apparatuur en 3 infuuslijnen waar 14 verschillende medicijnen ingingen.
Ze zou kunstmatig in slaap worden gehouden totdat ze haar hart weer stabiel hadden.
Een operatie was een te groot risico.
Ze zouden haar naar de intensive care brengen en ik mocht meteen mee.

Een cardioloog in opleiding kwam me verslag doen, en terwijl hij dat deed kwam een verpleegkundige iets over medicatie vragen.
Hij zei letterlijk” uhm……als ik 300 mg wil toedienen en 1 ml bevat 100 mg, hoeveel ml moet ik dan geven?”
Echt, ik dacht dat hij een (slecht) grapje maakte!
Ik zei “3x 100 is 300 dus 3 ml”
Lachend zei hij tegen de verpleegkundige dat ze 3 ml moest geven.
En die man was verantwoordelijk voor mijn moeder?

Ik was blij toen ze op de Intensive care was.
Daar kwam een oudere arts die duidelijk beter wist waar ie het  over had.
Ik mocht bij haar blijven als ik dat wilde maar de verpleegkundige zei ook dat ik beter naar huis kon gaan.
Mijn moeder leek stabiel…..en ik ben naar huis gegaan, maar wel naar haar huis, zodat ik, als er iets veranderde, meteen naar haar toe zou kunnen.
Eerlijk gezegd had ik niet kunnen vermoeden dat ik vanaf dat moment in een soort achtbaan terecht kwam!

Wordt Vervolgd………

Gerelateerde artikelen:
Fireworks