Het verhaal van mijn moeder deel 2: Wakker worden.

Op maandag 8 December belde ik de huisarts van mijn moeder.
Aan de assistente vertelde ik wat er gebeurd was en ik zei dat ik de huisarts wilde spreken die vrijdag bij mijn moeder was geweest.
Die was er niet, die had die week vrij.
Ik zei dat ik geen week wilde wachten en dat ik anders wel “even langs” zou komen.
Binnen 5 minuten had ik de mevrouw in kwestie aan de telefoon.

Ik geef toe, ik ben niet vriendelijk tegen haar geweest, en als ze voor mijn neus had gestaan waren er waarschijnlijk niet alleen harde woorden gevallen.
De arts die nl.. op zondag kwam had mij verteld dat ze die vrijdag al uitdrogingsverschijnselen had, n.a.v. mijn waarnemingen door de telefoon en dat het zeer nalatig was van de arts die vrijdag geweest was, dat zij dat niet had opgemerkt.

Ik zei tegen haar dat mijn moeder wel dood had kunnen zijn door haar geblunder.
Uiteindelijk gaf ze toe dat ze helemaal niet met haar hoofd bij haar werk zat die vrijdag.
Ik hoorde een kind bij haar op de achtergrond. en vroeg haar “Je zat met je gedachten al bij sinterklaas hè?”
Het antwoord was “ja”

Ik was op dat moment te boos om nog iets te zeggen, tot ze zei dat ze bij mijn moeder op bezoek zou haan.
Dat wilde ik helemaal niet!
Wat had zij er nu nog te zoeken?
Dus zei ik haar dat ik dat niet wilde, dat ze al genoeg gedaan had en dat mijn moeder nog in slaap gehouden werd.
Op dat moment bood ze haar excuus aan omdat ze wel een hele grove fout gemaakt had die vrijdag.

Na 2 dagen was haar situatie dusdanig verbeterd dat ze har bij wilden laten komen.
Ze lag inmiddels alleen op een kamertje nog steeds op de afdeling Intensive care, maar nu met een groot raam omdat dat beter is als mensen weer wakker moeten worden.
De verpleger (Michel) beloofde haar pas bij te laten komen als ik erbij was.

Bij daglicht zag ik pas hoe ze er echt uitzag.
Heel erg bleek en haar mond was zo droog dat er barstjes inzaten en korstjes bloed.
Ik vroeg Michel om nog even te wachten, want ik wilde iets op haar mond smeren.
Michel zei dat dat pijn ging doen als ze zou proberen te praten, en zei dat ze daar een heel goed middeltje voor hadden.
Tot mijn stomme verbazing kwam hij terug met een tubetje oogzalf.
Hij vertelde dat ze dat spul bij lange operaties in de ogen druppelen en dat de ogen zo niet droog worden.
Ik smeerde dat goedje op haar mond en Michel zei dat  het een kwartiertje in moest werken.
Het bleek echt een tovergoedje te zijn en na een kwartier werd er een spuit  uitgezet.

Dat moet ik misschien uitleggen.
Als iemand via infuus veel medicijnen nodig heeft worden er kastjes gebruikt die in te stellen zijn naar behoefte.
Daar komen grote spuiten met het medicijn in en die worden dan bv afgesteld op 3 druppels per minuut, 1 ml per 5 minuten etc..
Op het moment dat deze spuit uit ging liepen er nog 6 en had ze ook nog 2 zakken vloeistof aan haar infuus hangen.
Maar van 14 ging ze nu dus terug naar 6 medicijnen.

Michel waarschuwde me dat mijn moeder me waarschijnlijk niet meteen zou herkennen maar dat bleek niet zo te zijn.
Toen ze haar ogen open deed en me zag zei ze meteen mijn neem en vroeg me hoelang ik daar al zat.
Het eerste uur ging alles nog warrig……ze zakte iedere keer weer weg en Michel vroeg of ik bleef wachten tot ze goed bij was of dat ik wilde dat hij haar een spuitje gaf waardoor ze sneller bij zou komen.
Ik hoefde nergens anders te zijn en ik zei dat ik vond dat ze al genoeg medicijnen gehad had dus ik bleef wachten tot ze vanzelf helemaal wakker was.

Rond 15 uur die middag gaf de cardioloog groen licht om haar naar de afdeling medium care te brengen en terwijl ze daar een opfrisbeurt kreeg had ik een gesprek.
De cardioloog vroeg het een en ander over het verleden van mijn moeder.
Ik kon niet anders dan vertellen dat ze al 2 keer een hartinfarct had gehad, lang en veel gedronken had en dat ze een stevige rookster was geweest.
Even later kwam er ook een neuroloog binnen die vertelde verbaasd te zijn dat mijn moeder me meteen herkende en ook meteen wist waar ze was.
Of er hersenletsel was, daar kon nog niks over worden gezegd, maar hersenen bestaan voor een groot gedeelte uit water en aangezien ze heel erg uitgedroogd is geweest, zou het een kwestie van tijd zijn om te kijken wat dat gedaan had.

Na 1 dag medium care mocht ze naar de gewone afdeling Cardiologie.
Ze begon al weer praatjes te krijgen en wilde al weer zelf eten en uit bed om naar de wc te gaan.
Dus, mocht ze even lopen en daarna werd haar katheter verwijderd zodat ze inderdaad naar de wc kon en ook even mocht douchen.
In de tussentijd kwam er een arts langs, een uroloog die haar meteen mee wilde nemen voor een scan (en dat doen ze niet zomaar ‘s avonds)
De scan werd gemaakt en toen bleek dat een nier helemaal verschrompeld was en misschien nog voor 3-5% werkte.
Dat kwam niet door het uitdrogen maar het had die nier wel de laatste klap gegeven.
In de dagen erna zou besloten worden of die nier verwijderd zou worden of mocht blijven zitten.

Na een paar dagen begon ook die andere nier problemen te geven en belande mijn moeder alsnog op de operatietafel.
De nier bleek niet genoeg doorbloed te worden en dat kwam door een vernauwing in een bloedvat.
Er werd een stent geplaatst en tijdens de operatie opperde de arts dat aan de andere kant waarschijnlijk hetzelfde gebeurd was.
Na het plaatsen van de stent heeft ze nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, en toen mocht ze naar huis.
Met een tas vol pillen, een aantal afspraken bij verschillende artsen, en goede moed gingen we samen naar haar huis.
Ze maakte best een goede indruk, maar ik wist wel dat ik haar heel goed in de gaten zou moeten houden.
Mijn moeder had de neiging om dingen niet meteen te vertellen……

Wordt vervolgd………

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Fireworks