Het verhaal van mijn moeder deel 3: Is dit mijn moeder nog wel?

De achtbaan begon pas echt toen ze weer thuis was na haar hartstilstand.
Van de dagen in het ziekenhuis had ik een dagboek bijgehouden, maar daar wilde ze niks over weten.
Ook over haar even “helemaal weg zijn” zoals ze dat noemde wilde ze niks weten.
In het ziekenhuis zeiden ze dat ze, als ze dat niet goed verwerkte, daar veel last van kon krijgen.
Dat wist ik natuurlijk al, maar haar heb ik dat niet aan het verstand kunnen brengen.

Ze had afspraken staan in het ziekenhuis en in het begin  ging ze daar ook braaf naartoe.
Ik kon niet altijd mee maar probeerde dat zoveel mogelijk wel te doen want ze “vergat” heel veel van wat er verteld had.
Ze vergat het nog niet echt maar deed alsof, en dat zorgde ervoor dat ik niet doorhad dat het op een gegeven moment echt niet meer beklijfde.

Maar goed, het belangrijkste gesprek was met G. de hartfalenverpleegkundige.
Ze vertelde duidelijk dat mijn moeder moest gaan bewegen omdat haar hart niet verder achteruit mocht gaan.
Mijn moeder knikte braaf ja, en wilde nadenken over sporten in het ziekenhuis, maar op de gang zei ze af “ik ga toch niet als een gek Ineke blokjes om de flat lopen….kom nou”
Nee…dat ging ze niet doen, en echt ik heb gepraat als Brugman maar niks hielp.
Het zou allemaal niet zo’n vaart lopen.
Maar dat deed het wel.

G. werd mijn tussen- en vertrouwenspersoon.
Als ik niet meekon naar het ziekenhuis belde ik de dag erop met haar om te vragen wat er besproken was want zij hoorde alles van de artsen waar mijn moeder onder controle stond.
Dat het niet goed ging merkte ik al snel.

Ze kreeg thuiszorg, en die liet ze uiteindelijk ook de boodschappen doen, terwijl dat haar enige beweging was.
Als ik haar daarop aansprak kreeg ik een grote mond.
Ze voelde zelf wel of het goed ging….daar had ze mij niet voor nodig.
En ze liet dingen meebrengen die ze niet mocht hebben!
Al jaren gebruikte ze geen zout en nu was ze ineens gek op zakken soep, haring etc..
Ik dacht dat het een soort rebellie was maar aan de andere kant dacht ik ook dat er toch wel eens iets met haar hersenen aan de hand kon zijn.

Stiekem lichtte ik G. in, die haar dan belde met een smoesje om te vragen hoe het met haar ging.
Tegen G. zei ze dat ze wel degelijk aan het wandelen was en iedere dag kookte.
G. prikte daar doorheen en in eerste instantie had mijn moeder niet door dat G. belde met info die zij van mij had.
Tot haar volgende ziekenhuisopname.

Weer waren er problemen met plassen en men dacht dat de stent niet meer op de juiste plek zat.
Dat bleek zo te zijn en ze kreeg een nieuwe.
De verpleegkundigen op de afdeling die haar de vorige keer meegemaakt hadden zeiden dat ze nu heel anders was.
En dat zag ik ook.
Ze was boos, snauwerig en dat ik het met een verpleegkundige (Marieke) goed kon vinden dat was al helemaal tegen het zere been.
Wij spanden tegen haar samen en dat is de eerste keer geweest dat mijn moeder liet zien dat ze ineens heel erg wantrouwend was.

Ze heeft er niet lang gelegen maar toen ik haar op ging halen om weer naar huis te gaan kreeg ik te horen dat Peggy en nog een andere verpleegkundige bij mijn moeder weg waren gelopen omdat ze hun het bloed onder de nagels vandaan gehaald had.
Het is moeilijk om te moeten horen dat je moeder zo is, maar gelukkig zeiden ze allemaal dat dit echt met haat gezondheidstoestand te maken had.
Fijn dat ze dat snapten maar ik schaamde me best wel.
Wat ze gezegd heeft zal ik hier niet intikken maar het was echt heel erg grof.

Eenmaal thuis kreeg mijn moeder bezoek.
De fijne huisarts waardoor ze er bijna niet meer geweest was kwam even vertellen dat ze niks fout had gedaan (pardon?) en dat ze het vervelend vond dat ik dat niet geloofde.
Dat ze zelf toegegeven had telde nu ineens niet meer.
Ze was zelfs zo smerig om tegen mijn moeder te zeggen dat mij dat uit het hoofd gepraat moest worden want ik zat er echt naast.
Dus kreeg ik ook mijn moeder tegen me.
Waar ik het lef vandaan haalde om de schuld te geven aan een arts die er niks aan kon den.
Praten hielp niet…….het was praten tegen een muur.
Ik belde G. en zei dat ik inmiddels al zo vaak een veeg uit de pan gehad had dat ik wel eens dacht van “zoekt het maar lekker zelf uit joh”
G. begreep dat volkomen en zei tegen me dat ik moest proberen mezelf voor te houden dat het hier om uitspraken van een ziek persoon ging.

Zij had inmiddels een gesprek met een psychiater gehad en wilde dat er onderzoek plaat zou vinden om te kijken hoe erg de hersenbeschadiging was en of ze nog wel zelf beslissingen kon nemen.
De afspraak met die psychiater was al snel, maar ik heb eerlijk gezegd nog nooit zo’n vreemde arts meegemaakt.
Hij wilde dat mijn moeder wat tests zou laten doen, maar 3 maanden later was er nog geen afspraak.
8 maanden lang heb ik gebeld…..meneer was er niet……zou terug bellen………..was druk………echt ik heb alle rotsmoezen gehoord en toen mijn moeder voor de 4e keer in het ziekenhuis lag ben ik naar de afdeling gegaan en ben heel erg boos geworden.
Hij zou het meteen gaan regelen……of ie mij de week erop terug mocht bellen.
Op dat telefoontje wacht ik nu nog!

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Het verhaal van mijn moeder deel 2
Fireworks