Het verhaal van mijn moeder deel 5: Het kan altijd nog een graadje erger…..

Eigenlijk wilde ik al eerder verder gaan met het verhaal over mijn moeder maar ik had het even moeilijk.
Datums blijven bij mij heel erg hangen, en op 9 Januari was mijn vader eigenlijk jarig.
Op 2 Januari is mijn moeder overleden en mijn vader overleed op 10 Juni in het jaar dat mijn moeder op 15 Juli 50 werd.
Allemaal getalletjes die blijven hangen…….

Maar goed, waar was ik gebleven.
Medicatie nam ze altijd trouw, en er brak een relatief rustige tijd aan.
We hadden wel vaak ruzie over haar gebrek aan beweging, omdat ze de boodschappen (de Supermarkt zat bij haar aan de overkant) ook al niet meer zelf deed, maar door Thuiszorg liet doen.

Achteraf bleek dat ze in die tijd stopte met alles vertellen tegen mij.
Ze loog niet, maar hield gewoon dingen achter.

Toen ze de laatste keer in het ziekenhuis lag, kreeg ze van haar familie beterschapskaarten.
Haar tweelingzus is ook een keer op bezoek geweest in het ziekenhuis, en een keer thuis, maar toen mijn moeder aangaf niet op haar hond te willen passen tijdens hun vakantie in hun huis werd daar niet al te leuk op gereageerd.
Mijn moeder kreeg haar niet aan het verstand gebracht dat het een probleem was om thuiszorg te regelen op een ander adres….dat ze dan weer met vreemde gezichten te maken kreeg, etc. en dat is ook de laatste keer geweest dat ze elkaar gezien hebben.

Dat mijn moeder, toen het wel kon, meer dan een week bij haar is gebleven omdat ze niet tegen alleen zijn kan toen haar man met hartproblemen in het ziekenhuis lag, daar werd geen woord over gerept.
Mijn moeder is trouwens toen boos naar huis gegaan omdat haar tweelingzus op alles zat te zeuren.
Ze gebruikte teveel koffiemelk en afwasmiddel (je moet je maar ergens druk over maken) en toen mijn moeder vroeg of ze een keer mee kon gaan naar het ziekenhuis kreeg ze het vreemde antwoord “ik rij geen auto dus dat moet je niet aan mij vragen”.

Daarom begreep ik ook niet dat mijn moeder haar die keer contactpersoon maakte toen ze het ziekenhuis weer in moest en ik haar niet weg kon brengen.
En daar kwam ik op een hele rare manier achter.
Ik belde naar de afdeling om te vragen wat het telefoonnummer van mijn moeder daar was omdat ze dat niet aan mij had doorgegeven.
Dat mochten ze niet zeggen omdat ik niet de contactpersoon was.
Ik wist niet wat me overkwam.]
Na wat heen en weer gepraat kreeg ik Marieke aan de telefoon en die vertelde me het nummer(wat eigenlijk niet mocht) en dat haar tweelingzus deze keer contactpersoon was maar dat ze er allemaal en raar gevoel bij hadden.
Even later verbond ze me door met Marcel, de Psychiatrisch verpleeg kundige en die regelde dat ik voortaan voor vast contactpersoon was, en ik drong nog maar eens op dat onderzoek aan wat maanden geleden alweer beloofd was.
Hij zou er zelf werk van gaan maken.

Daarna belde ik de tweelingzus van mijn moeder (R) en vroeg haar sinds wanneer ze wist dat ze contactpersoon was.
Dat wist ze al vanaf de avond voor opname.
Ik vroeg waarom ze me niet gebeld had.
Daar kwam een vaag antwoord op……..maar het kwam erop neer dat, als ik mijn moeder niet weg wilde brengen, ik ook maar geen contactpersoon moest zijn.
Kun je je voorstellen dat ik met stomme verbazing aan de telefoon gezeten heb?
Op dat moment heb ik het maar gelaten voor wat het was.
Mijn moeder had achteraf spijt van haar beslissing en ik heb er verder maar geen woorden over vuil gemaakt……….

Op het moment dat dit alles gebeurde wist ik niet dat dit de een na laatste keer zou zijn dat ze opgenomen zou worden.
De stent zat weer niet goed en die moest er dus uit en er moest weer een nieuwe in.
Omdat mijn moeder al jaren bloedverdunners slikte (aspirine) was iedere operatie een risico, en omdat haar hart er ook niet beter op werd was deze keer extra moeilijk.
Maar het ging goed en na 2 dagen mocht ze weer naar huis.
Hartfalen verpleegkundige G. zei nogmaals dat ze ervoor moest zorgen dat haar hart niet nog verder achteruitging omdat dat het vocht vasthouden alleen maar erger zou maken.
Mijn moeder vond G. maar een zeur.

Er gingen een paar weken voorbij en er viel zowaar een brief in de bus van de GGZ.]
Mijn moeder zou eindelijk het onderzoek krijgen wat al maanden geleden beloofd was.
De arts die ze daar kreeg was heel erg aardig maar dat vond mijn moeder niet.
Er gingen een aantal testen niet in 1x goed en als iets opnieuw moest werd mijn moeder chagrijnig.
Ze vond de dokter een “zeikwijf” en wilde niet dat ze net deed alsof mijn moeder gek was.

Er moest ook een scan gemaakt worden en als dat gedaan was zou het 3 weken duren eer de totale uitslag er was.
Die afspraak voor de scan kon ook niet in een week dus in totaal zouden we dan een week of 6 verder zijn.
Zo’n scan stelt op zich niks voor maar er moet tijd voor vrij worden gemaakt omdat je er toch wel even onder ligt.
Uiteindelijk werd er ook al een afspraak gemaakt bij de GGZ om de uitslagen te komen bespreken, maar ook daar kwam weer wat tussen.

Op 8 november 2011 gleed ik met mijn linker voet van de laatste 2 treden van de trap af.
Ik had Angel (mijn kleine woef) op de arm en had dus maar 1 hand vrij om me vast te houden.
Terwijl het gebeurde had ik maar 1 gedachte in mijn hoofd………”Er mag niks met Angel gebeuren”
En daar gebeurde ook niks mee.
Met mij ook niet……..dacht ik………..
Toen ik op wilde staan beek dat ik mijn been niet meer recht kreeg.
Ik was met hoge snelheid heel hard door mijn knie gegaan……een hele snelle buiging.

Uiteindelijk moest ik met de ambulance mee.
En een van de medewerkers zei al dat hij mijn knieschijf niet kon voelen.
Ik moest vast veel pijn hebben.
Nou, ik voelde niks….alleen een bloeduitstorting die steeds groter werd.
Met de ambulance mocht ik mee naar de EHBO en daar bleek uit de foto’s dat mijn kniepees gescheurd was.
Ik had dus een patella-pees ruptuur en dat komt niet vanzelf goed……dat kan alleen met een operatie.

De ochtend daarop belde ik mijn moeder en vertelde dat ik onder het mes moest.
Haar reactie was best vlak….maar dat was ie wel vaker.
Ik sprak met haar af dat ik haar zou bellen zodra de operatie achter de rug was, niet wetende dat dat, door een aantal spoedgevallen, pas ‘s avonds zou zijn.
Om 20.00 kwamen ze me halen (ik was al 2x in de O.K geweest maar moest weer terug) en na 22 uur was ik weer op zaal………bellen kon dus pas de volgende dag.
Ik bereidde me vast voor op een tirade…….

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Het verhaal van mijn moeder deel 2
Het verhaal van mijn moeder deel 3
Het verhaal van mijn moeder deel 4
Fireworks