Het verhaal van mijn moeder deel 6: Vervelende kerstdagen en een nog erger oud en nieuw.

Maar, de door mij verwachtte tirade bleef uit.
Ze had heel veel begrip, en toen ik na 3 dagen ziekenhuis naar huis mocht, kon ze niet vaak genoeg zeggen dat ik vooral aan mezelf moest denken.
Ik kon ook niet zo9 veel….in de auto gaan kostte me zoveel tijd.
Overdwars moest ik de auto in en dan indraaien en op mijn stoel gaan zitten……en alles ging met een slakkengang en zo ben ik helemaal niet.

Hoe ik naar haar toe moest wist ik all helemaal niet.
Als ik bij haar voor de flat stond moest ik een lange gang door en lopen met krukken of een looprek is zo vermoeiend.
In je hoofd wil je heel snel maar dat gaat niet, en de traagheid van mezelf maakte me zo kwaad en gefrustreerd.
Na 10 dagen gingen mijn hechtingen eruit en omdat ik nog steeds heel moeilijk liep hadden we iedere dag meerdere malen telefooncontact.
Ergens halverwege December bleek mijn moeder weer het ziekenhuis in te moeten.
Ze bleek zo’n 40 liter vocht vast te houden en…..daar had ze mij uiteraard niks over verteld.
Deze keer zei ze uit zichzelf dat ze met een taxi naar het ziekenhuis zou gaan en dat dat helemaal geen probleem was.

Een moeilijke periode brak aan want ze konden maar niet vinden waarom mijn moeder zoveel vocht vasthield……..de stent zat echt goed.
Een keer ging ik bij haar op bezoek…in een rolstoel…..en dat voelde vreselijk maar ik kon zien dat ze blij was.
De boodschap die ik haar moest brengen was niet fijn.
Ik had inmiddels, bij hoge uitzondering telefonisch de uitslag van haar scan gekregen en die was niet best.
Ze bleek een hersenbloeding te hebben gehad en dat verklaarde ook waarom ze zo star geworden was en bijna niet meer kon lachen.
We hebben samen zitten janken en het hoofd van de afdeling ingelicht.
Toen ik weer naar huis moest vond ik het vreselijk haar zo achter te moeten laten maar ja wat moest ik anders.

Op 24 December kreeg ik haar arts aan de telefoon.
Ze wisten niet meer wat ze moesten doen….hadden zelfs bedacht om een spuit in haar buik te steken en zo vocht te verwijderen maar dat bracht zoveel risico’s met zich mee.
Hun laatste optie was alle medicatie stoppen en kijken of haar nier op zou veren………maar dat had een grote keerzijde.
Als de nier niet weer zou gaan werken dan zou ze niet meer lang leven………maar er was niks anders.
Toen ik ophing ging meteen de telefoon…….mijn moeder…….
Ze wilde het me zelf vertellen en ze klonk zo op0gewekt dat ze na dagen weer iets gingen proberen.
Ik vroeg me af of ze wel begreep wat ze gingen doen maar toen zei ze iets wat die twijfel meteen weghaalde.
“Is wel een gek idee hè, dat ik, als het niet lukt, er straks niet meer ben?”

Ja dat was een heel raar idee, maar mijn enige gedachte was om haar niet te laten horen dat ik huilde.
Zij klampte zich zo hieraan vast en had echt de illusie dat het nog allemaal goed zou komen.
Terwijl we het hierover spraken hadden we allebei MTV aanstaan….Katy Perry…..Fireworks…..dat nummer is voor altijd “besmet”.
Haar laatste vraag was of ik het aan haar familie wilde vertellen……..en dat deed ik.
Op 23 December 2010 belde ik alle familie die er nog was…ook die van mijn vader en toen bleek dat het verschil tussen die families wel heel erg groot was maar dat wist ik al.
Waar de familie van mijn vader bij wijze van spreken op maandagmorgen slaande ruzie kon hebben (mijn temperament heb ik duidelijk van mijn vader) stond het maandagmiddag weer voor elkaar klaar als het er op aan kwam.
De broer van mijn vader is meteen naar het ziekenhuis gegaan en hij ging om de anderste dag terwijl ze niet veel contact meer hadden.
De familie van mijn moeder beloofde langs te gaan…..allemaal…..maar tijdens en na de kerst was er nog niemand geweest.

Op 30 December kreeg ik telefoon van een van de verpleegkundigen op haar afdeling.
Of ik het mezelf niet kwalijk nam dat ik niet bij mijn moeder op bezoek kwam, en of ik wist dat mijn moeder daar smoesjes voor verzon.
Sorry?
Ja ik ben gaan snauwen tegen dat onmens.
Waar haalde ze de gore moed vandaan om zo tegen mij te praten zeg!
Ik heb opgehangen met de belofte dat ik nog niet klaar was met haar.
Even later belde een collega van haar mij terug om haar excuus aan te bieden.
Ze had tegen mijn moeder gezegd dat ze haar het liefst mee naar huis zou willen nemen…mij ook op zou willen halen zodat we met oud en nieuw bij elkaar konden zijn…..maar ze zou echt iets regelen.

De dag erna belde er iemand anders…..
Het bed naast mijn moeder was leeg…..ik kon vanaf 1 Januari 10 uur terecht…..het bed was van mij zolang als ik wilde……
Nou…ik wilde heel graag!
Dan hoefde ik niet meer weg en konden we echt praten.
Ik had net neergelegd toen mijn moeder belde.
“Hebben ze je gezegd dat het bed naast mij leeg is en dat je mag komen en doe je dat?”
“Tuurlijk doe ik dat…..wat denk jij nou”
Tranen van blijdschap aan de andere kant van de lijn.
Ook tranen bij mij maar ik wist dat het eigenlijk foute boel was.
Dit doen ze niet zomaar………en “zolang als ik wil”………het voelde niet goed.

Oudjaarsavond was net zo vreselijk als de kerstdagen waren geweest.
Tussen de bedrijven door pakte ik wat spullen in die ik dacht nodig te hebben.
De avond kroop voorbij en bij mij kwam steeds meer het besef dat het niet meer lang zou duren.
Even na twaalven belde ik de afdeling om te vragen hoe het met haar ging.
Ik had inmiddels toestemming om 24 uur per dag te mogen bellen en dat was ook geen goed teken.
Degene die opnam (Anita) zei dat mijn moeder nog wakker was.
“Ik ga je je moeder even geven oké….klets maar zo lang als je wilt”

“Dat doen ze ook niet voor niks” dacht ik bij mezelf, en terwijl ik jankend aan de telefoon zat deed ik naar mijn moeder toe alsof er niks aan de hand was.
Of ze het gehoord heeft weet ik niet, maar dat mo9est haast wel.
Ze zei er niks over maar vroeg wel nog een keer of ik “straks echt kwam”
Of ik me niet bedacht had.
“Nee lieverd……ik heb me niet bedacht……ik mag vanaf 10 uur komen en ik kom ook echt!”
Het enige wat er nog kwam was”wel echt doen hè……welterusten” en toen hingen we op.
Ik heb die nacht heel slecht geslapen omdat ik met allerlei dingen bezig was in mijn hoofd.
Hoe lang zou ik thuis weg zijn?
Hoe tref ik haar straks aan?
Kunnen ze echt niks meer proberen dan?
Alles leek zo onwerkelijk……..

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Het verhaal van mijn moeder deel 2
Het verhaal van mijn moeder deel 3
Het verhaal van mijn moeder deel 4
Het verhaal van mijn moeder deel 5
Fireworks