Het verhaal van mijn moeder deel 7: Onverwachts snel.

Op 1 Januari kwam ik even na 10 uur in het ziekenhuis aan.
In een rolstoel ging ik weer naar de afdeling van mijn moeder en die bleek er op haar bed al helemaal klaar voor te zitten.
Toen ik haar zag schrok ik.
Ze zag er zo opgeblazen uit…….in een paar weken tijd was ze van kledingmaat 46 naar 56 gegaan……..en ze zat zichzelf duidelijk in de weg.

Nadat ik mijn tas had uitgepakt kwam de vraag waar ik al die tijd al bang voor was geweest.
Waarom had ik alleen de familie van pa gebeld?
Toen ik haar vertelde dat ik al haar zussen en schoonzus gesproken had, en dat ze allemaal beloofd hadden te komen kwamen de tranen in haar ogen, en hield ik het ook niet droog..
Waarom kwam er dan niemand?
Had ik wel verteld wat er aan de hand was?
Ik kon niet bedenken waarom er niemand kwam maar in mijn hoofd kon ik ze allemaal wel wurgen.
Allemaal hadden ze wel eens in het ziekenhuis gelegen, of hun man, en altijd was mijn moeder op bezoek gegaan.
En nu lieten ze haar allemaal in de steek……..waarom?
Een vraag die nooit beantwoord zal worden.
Na mate de dag verstreek viel ze vaak in slap.
De verpleegkundigen zeiden dat dat goed was….ze leek eindelijk rust te vinden, dat was vast omdat ik er was.
Ondertussen dacht ik dat ze langzaamaan aan het accepteren was dat het voorbij was.
Als ik nou niet gegaan was, had ze dan nog langer gevochten, tegen beter weten in.
Iedere keer als ze wakker werd kwam de vraag of er echt niemand geweest was, en iedere keer voelde die vraag als en dolk in mijn hart.
Waarom kwam dat stelletje idioten nou niet?
Snapten ze dan niet hoe erg ze eraan toe was?

Later die middag hadden we het over haar uitvaart, welke bloemen, welke muziek, koffietafel ja of nee, wie moesten een uitnodiging krijgen……
Ik heb heel wat dingen opgeschreven die middag en toen ik daarmee klaar was vroeg ze me iets wat ze nog nooit eerder aan me gevraagd had…
“Mag ik een knuffel van jou”?
Wat was dat moeilijk…….mijn moeder die zo’n vraag stelt……mijn moeder die helemaal niet van de knuffels was.
Ik heb toen heel erg gedacht”waarom nu pas” en daar heb ik het heel erg moeilijk mee gehad.
Uiteindelijk heb ik mijn bed dichter bij dat van haar gezet, en ben ik zelfs bij haar gaan liggen.
En toen vroeg ze ook nog”mag ik ook een kus”
“Je mag er wel 100″
Ik heb zo een flinke tijd met haar gelegen, waarbij ze regelmatig weer wegzakte.

Toen het eten kwam zei ze dat ze heel veel eten wilde, wat raar was want ze at heel slecht.
Ze vond niks meer lekker.
Ik mocht wel brood mee-eten maar warm eten moest ik in het restaurant doen of ik moest zelf iets meenemen en dat had ik ook gedaan.
Als ik wilde eten dan moest ik even bellen en dan zouden ze het voor me in de magnetron zetten.
Mijn moeder at toch weer slecht…het was niet lekker dus vroeg ze later op de avond om een boterham.
Die ging er redelijk goed in en na nog wat geklets besloten we om te gaan slapen.

Veel geslapen werd er niet.
Ze was zo onrustig en midden in de nacht zat ze ineens rechtop in bed en reageerde niet op wat ik tegen haar zei.
Uiteindelijk heb ik maar op de knop gedrukt om een verpleegkundige op de kamer te krijgen en daar zei ze tegen dat ze”het zo benauwd had maar dat ik dat niet mocht weten”
Ze kreeg een spuitje en ze kreeg zuurstof aangeboden, maar dat laatste wilde ze niet.
De volgende morgen vroeg ze of ze me wakker gehouden had.
Ik heb het maar een beetje weggelachen en gezegd dat het allemaal niet uitmaakte.
Ze was zelf erg moe, en sliep veel die dag.
Wat me nog veel meer zorgen maakte was dat ze niet meer op me reageerde.
En ze begon te roepen.
Roepen om haar zussen, haar broer en op het laatst om haar moeder.

En nog steeds kwam er niemand van haar familie………dat vond ik echt hartverscheurend.
Tegen de avond werd het steeds erger en ze hadden haar al 2x een spuitje met Morfine gegeven……dat hielp iedere keer maar kort.
Toen ik haar aanraakte was haar shirt doorweekt en ik kon zelf niet zoveel dus belde ik maar weer om hulp.
2 verpleegkundigen fristen haar wat op en toen kwam er een derde bij die bij me op bed ging zitten en een arm om me heen sloeg.
“Eigenlijk mag ik dit niet maar ik zie aan je dat je er behoorlijk doorheen zit…….je hebt volgens mij allang door dat ze weg aan het glippen is en ik zie dat je het vreselijk vind dat ze roept om mensen die schijnbaar niet komen…….waarom komt er niemand?”

Wat moest ik antwoorden als ik dat zelf niet wist?
Ik kon mijn tranen niet meer binnenhouden en ik vond het eigenlijk gênant dat ik zat te huilen bij een wildvreemde.
“Luister eens” zei Anita, “we willen haar eigenlijk aan de morfinepomp leggen en als ik eerlijk ben denk ik dat het een kwestie van een paar uur is, ze is zo verzwakt….”
Het onvermijdelijke moment was aangebroken, sneller dan verwacht……en Anita vroeg of ik niet nog iemand moest bellen.
Dat wilde ik niet en ze vroeg me of ik daar achteraf geen spijt van zou krijgen.
Uiteindelijk liet ik me overhalen om toch nog haar tweelingzus te bellen.

Haar man nam op….ze kon niet aan de telefoon komen zei hij.
Ik vertelde dat de morfinepomp aan zou gaan en dat als ze afscheid wilden nemen dat ze dan naar het ziekenhuis moesten komen.
Zijn antwoord was zo stom.
“Ik zal het doorgeven………dag”
Dat was alles.
Ze kwamen niet maar daar hadden ze een hele goede reden voor maar dat vertel ik in mijn laatste deel.

De morfinepomp ging om even over negenen aan en ze werd een beetje rustiger, maar ze bleef maar knijpen in mijn hand.
Haar ademhaling werd rustiger……oppervlakkiger maar ze bleef maar knijpen….alsof ze op die manier vast wilde houden aan alles wat inmiddels weg aan het glippen was.
Uiteindelijk ben ik tegen haar gaan praten, ik wist het verder ook niet.
“Laat nou los…….ga nou……vecht er nou niet tegen…..ga….ga naar oma toe”
Ineens ging het heel erg snel, en om 22.15 was ze overleden.
Uiteindelijk toch veel sneller dan ik verwacht had.

Ze legden haar netjes in bed neer, ik pakte mijn spullen  en nam (voor nu) afscheid van haar.
Haar spullen nam ik ook al mee, en toen drong alles pas goed tot me door.
Ik moest alles gaan regelen, en haar flat moest leeg, en ik kon niet zoveel met mijn been.
Hoe moest ik dat allemaal regelen?
En waarom had zelfs haar eigen tweelingzus haar zo in de steek gelaten.
Tot op de dag van vandaag heb ik echt geen idee!

Maar toen in het ziekenhuis uit ging sloeg de twijfel toe.
Had ik die morfinerpomp wel aan moeten laten zetten?
Was ik daar niet te snel mee geweest?
Zou ze dat zelf gewild hebben?
Op weg naar huis heb ik constant zitten janken van verdriet maar ook uit onbegrip, woede, frustratie en leegte.
Die familie van mijn moeder……wat zijn dat voor’n harteloze wezens?

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Het verhaal van mijn moeder deel 2
Het verhaal van mijn moeder deel 3
Het verhaal van mijn moeder deel 4
Het verhaal van mijn moeder deel 5
Het verhaal van mijn moeder deel 6
Fireworks