Het verhaal van mijn moeder deel 8: Afscheid…….en niet alleen van mijn moeder.

In de ochtend van 3 Januari ben ik spullen gaan pakken en naar haar huis gegaan.
Ik besloot dat het makkelijker was om vanuit daar alles te regelen en die flat moest natuurlijk leeg.
Haar buren kwamen meteen langs…..hem vond ik wel aardig maar aan haar heb ik altijd iets “gezien” en als ik achteraf geweten had wat er zou gebeuren dan had ik het heel anders gedaan.

Maar goed, de begrafenisondernemer kwam langs, vroeg of ik zelf iets wilde schrijven en zij zorgde er ook voor dat er iemand kwam die uiteindelijk de dienst zou leiden want ik had besloten dat het geen kerkdienst zou worden.
Ik bestelde de bloemen die ze graag wilde (rode en witte rozen) en begon muziek uit te zoeken, wat een vreselijke klus was omdat ik helemaal niks heb met Frans Bauer en zij daar veel muziek van wilde.
Van hem werden het er 3, en dat samen met “Ave Maria” van Ill Divo en “In dreams” van Roy Orbison (die smokkelde ik er zelf in) was dat geregeld.
Ondertussen kwamen de buren nog een keer….of ze een aandenken van mijn moeder mochten uitzoeken.
Het werd een van haar porseleinen beeldjes.
Ik heb er niks mee, dus…….maar een andere buurvrouw bleef maar iets pakken waarvan ik zei dat ik dat zelf wilde hebben en ja…..dat maakte me boos.
Uiteraard heb ik haar dat ding niet gegeven, en toen kwam de mededeling dat ze niet op de uitvaart aanwezig kon zijn want ze had kaartjes voor de musical Petticoat.(en de kaartjes waren al betaald hè…….)

De kasten puilden uit en alles moest leeg.
Tegen de buren links liet ik vallen dat ik niet wist wat ik met alle meubels moest maar ze hadden 2 zoons die ook wel het een en ander konden gebruiken.
Daar was ik eigenlijk wel blij mee maar, om een lang verhaal kort te maken, achteraf heb ik daar spijt van.
Dat waren echt aasgieren.
Alles, op wat kleine dingen na hebben ze meegenomen.
Een complete slaapkamer, bankstel, salontafel, eethoek, kastjes, servies, bestek, pannen, wasdroger,wat dingen voor aan de muur, en dat alles in ruil voor het helpen met het opruimen van de vloerbedekking en een lullig “dank je wel”(nog geen bloemetje kon eraf)
Moeders was eigenlijk pissed dat ik de wasmachine zelf mee wilde nemen.

Zij nam ook al beeldje (in de 80!!!) mee als aandenken.(totaal geen schaamtegevoel)
Nadat alles achter de rug was heeft ze nooit meer iets laten horen terwijl ze eerst zei dat ze graag contact wilde houden (maar ja als de buit eenmaal binnen is…….)
En daar komt mijn haatdragendheid naar boven want die mensen wens ik alleen maar ellende toe.
Op de uitvaartplechtigheid zei ze ook nog”ja ik heb maar een klein bosje bloemen genomen want die gaan straks toch weg.(nee maar dan laat je jezelf niet kennen, heel subtiel)

Ik had afgesproken dat ik eerst afscheid zou nemen, dat dan de rest mocht en dat ik de kist dan zou sluiten.
En dat is allemaal best moeilijk als je met 2 krukken loopt!
De mevrouw van de begrafenisonderneming zei dat ze het met me te doen had……iets wat ik helemaal niet wilde horen want ik had het al moeilijk genoeg.
Het verhaal wat ik geschreven had werd voorgelezen.
Daar had ik expres ingezet dat ze tot het laatst toe naar haar zussen en broer gevraagd had en dat ik het vreselijk vond om iedere keer te zeggen dat er niemand geweest was.
Tijdens het koffiedrinken kwam de tussenpersoon van de thuiszorg even bij me zitten.
“Toen dat van dat niet op bezoek komen werd voorgelezen gingen er een paar vuile blikken jouw kant op”
Ik zei dat me dat geen bal uitmaakte en dat de waarheid best gezegd mocht worden.

Bij het onvermijdelijke “handjes schudden moment” hadden ze allemaal een “goed” excuus waarom ze niet geweest waren.(telefoon moesten ze schijnbaar ook nog uitvinden daar in Nijmegen)
Van “druk” naar “visite gehad met de kerstdagen” (ja? en de dagen daarna dan?) tot “we wisten niet dat het zo erg was (had je je oren dicht toen ik zei dat het niet meer lang ging duren)
Maar R. haar tweelingzus spande de kroon.
“Ik had wel willen komen maar ik wist niet waar ze lag”
Ik heb zoveel moeite moeten doen om niet tegen haar te schreeuwen dat er “ALS JE BINNENKOMT EEN PERSOON ACHTER DE BALIE ZIT AAN WIE JE 24 UUR PER DAG KUNT VRAGEN WAAR IEMAND LIGT……OF BEN JE DAAR TE STOM VOOR”
Het enige wat ik gezegd heb is dat ik het een stom excuus vond en verder heb ik de eer maar aan mezelf gehouden.
Van die hele familie heb ik nooit meer iets gehoord.

Ik heb geen broers of zussen, dus met het overlijden van mijn moeder had ik niks meer, maar nooit kwam de vraag “Hoe gaat het nu met je” of “Hoe is het nu met je knie”?
Maanden later mailde er een oom uit Groot Brittannië om te vertellen dat ik vergeten was om postzegels, die mijn moeder hem al beloofd had, op te sturen.
Ook hierbij geen vraag hoe het met mij ging……maar gaan vragen om een paar onnozele postzegels.
Toen heb ik gezegd dat de postzegels allang in de vuilnisbak lagen samen met de hele familie.
DAT vonden ze brutaal en ik heb er nooit meer wat van gehoord.
Dat ze zelf heel erg schandalig bezig zijn geweest….daarover geen woord.

Als ik de balans opmaak kan ik allen maar zeggen dat de een z’n dood echt de ander zijn brood is, en dat ik samen met mijn moeder, mijn hele familie kwijtgeraakt ben.
Daar heb ik het heel erg moeilijk mee gehad.
Ik wilde zo graag weten waarom…..wat had zij hun misdaan?
Maar ik wist ook dat ik daar nooit een eerlijk antwoord op zou krijgen.

Waar ik wel heel erg lang mee rondgelopen heb was de vraag of ik niet naar het tuchtcollege had moeten stappen.
Dat mijn moeder zo hard achteruitging was namelijk de schuld van alle artsen waar ze mee te maken had,.
Die hebben allemaal over het hoofd gezien dat ze die anti hallucinatie medicatie (Dogmatil) nooit had mogen krijgen.
Dat middel heeft de enige nier die ze nog had helemaal om zeep geholpen.
En terwijl dat gebeurde heeft niemand de medicatie nog eens doorgenomen.
Waarom ik niet naar het tuchtcollege ben gestapt?
Ach…daar zitten artsen die hun “beroepsbroeders” liever de hand boven het hoofd houden.
Meer dan een “foei” krijgen ze niet, en als ze dat al krijgen dan ben je jaren verder.
Zou ik daar mijn moeder mee hebben teruggekregen?
Nee, en dan zou het echt een slepende zaak zijn geworden.

Mocht de familie van mijn moeder ooit hier op dit blog gaan lezen……dan zeg ik bij deze dat ik voor jullie hoop dat, als het voor jullie zover is, er wel mensen om je bed staan die om je geven en van je houden en dat die niet zo laf en gevoelloos zijn als jullie.
Want ondanks het feit dat ik jullie haat, ben ik niet zo harteloos als jullie.
Ik hoop echt dat jullie niet, als een roepende in de woestijn, alleen gelaten worden op het moment dat je absoluut niet alleen moet zijn.
Uiteraard kan ik zeggen dat ik hoop dat iedereen je in de steek laat dan, maar dan zou ik net zo zijn als jullie, en daar zit nou net het verschil.
Jullie vonden mijn vader altijd nogal “rechtstreeks” en ik ben er trots op dat ik kan zeggen dat ik dat opzicht heel erg op hem lijk.
Ik ben ook heel rechtstreeks, maar daar schaam ik me niet voor.
Als er iets is dan zal ik dat eerlijk zeggen, en je kunt van mij zeggen wat je wilt, maar ik ben geen harteloos monster zoals jullie!

Zo…..dat was een heel verhaal en ik heb het regelmatig heel erg moeilijk gehad omdat ik hier toch wel iets heel persoonlijks neer heb gezet, maar ik wilde het verhaal vertellen zoals het was.
Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat mensen je in de steek kunnen laten op het moment dat je ze zo hard nodig hebt, maar aan de andere kant kan ik ook zeggen dat ik het zonder ze gered heb.
Ze zullen zichzelf nooit op de borst kunnen kloopen omdat ze er “voor mij geweest” zijn
Daarintegen zal ik altijd kunnen zegge dat ze “schitterden in afwezigheid”………

Tot slot nog de 2 dingen die ik op het “nagedachtenisprentje” heb laten zetten………
Een die heel typerend was voor haar en een persoonlijke….

Je klokken liepen altijd 5 minuten voor.
Je kwam liever een uur te vroeg dan 5 minuten te laat.
Nu heb je alle tijd van de wereld………..

Nu ben je weer bij oma.
Geef  je haar een knuffel van me, en hou je een plekje voor me vrij?
                   Dag liefie.

De foto bij dit blog heb ik expres uitgezocht omdat dat de bloemen zijn zoals ze op de kist hebben gelegen…..rode en witte rozen.

Gerelateerde artikelen:
Het verhaal van mijn moeder deel 1
Het verhaal van mijn moeder deel 2
Het verhaal van mijn moeder deel 3
Het verhaal van mijn moeder deel 4
Het verhaal van mijn moeder deel 5
Het verhaal van mijn moeder deel 6
Het verhaal van mijn moeder deel 7
Fireworks