De slang van mijn moeder.

*Dit is niet het hangertje in kwestie, maar het geeft een idee*

Zo lang ik me kan herinneren had mijn moeder een slangetje om haar nek.
Een gouden slangetje dat 2 keer om het kettinkje heen zat en dan zijn kop tussen 2 van die kronkels, alsof ie zichzelf in een knoop wilde trekken.
Achter zijn nek zat een ringetje, daar zat het kettinkje aan vast en daar hing ie dus altijd aan, want die 2 kronkeltjes erachter hingen altijd naar beneden.
Ik heb haar wel 100 keer gevraagd waarom ze niet bij de juwelier ging vragen of er een oplossing voor was, want ze was altijd met dat ding aan het hannessen.

Eerlijk gezegd vond ik die slang geweldig, en ik vroeg heel vaak of ik hem even om mocht.
Altijd was het “nee” met er achteraan “daar ben je nog te jong voor” en “als jij hem omdoet dan verlies je hem”
Zelfs in huis mocht ik hem niet om en dat vond ik zo flauw.

Als mijn moeder haar haar verfde (ze vond dat donker blond haar zoveel beter stond dan de kleur die ze had) dan gingen alle sieraden af, dus ook de slang!
En haren verven was een ritueel dat de nodige uurtjes in beslag nam, dus toen ik de ketting op tafel zag liggen kon ik het niet laten.
Ik heb hem gepakt en ben naar boven gegaan, heb er een tijd mee in mijn hand gezeten en hem uiteindelijk omgedaan.
Wat voelde ik me stoer met die slang om mijn nek (hij is maar 2.5 bi 3 cm cm dus zo groot is hij niet) en ik heb de hele tijd in de spiegel zitten kijken omdat, ik maar niet kon geloven dat ik hem om mijn nek had.

Toen mijn moeder klaar was met haar haar brak de pleuris uit want, niemand anders dan ik kon die ketting gepakt hebben dus kwam ze, nogal boos, naar boven.
Ze wilde hem zelf losmaken en omdat ze boos was heeft ze me nog gekrabd met haar nagels ook!
Uiteraard moest ik daar iets van zeggen maar meer dan een “eigen schuld, had je er maar met je tengels af moeten blijven” kwam er niet uit.
Het werden een paar stille dagen, want ze had besloten om niet meer tegen me te praten en ik kan jullie melden dat ze daar heel erg goed in was!

Ik begreep haar “over the top” reactie helemaal niet, maar durfde daar ook niks over te vragen.
Stel je voor dat ze weer een paar stille dagen in zou lassen, want ze wist heel goed dat ze me daar heel erg mee had (mijn moeder zou een goede psycholoog zijn geweest)
Pas toen ze in het ziekenhuis haar hartstilstand had gehad, heeft ze me verteld waarom ze het slangetje nooit naar de juwelier had gebracht en waarom ze het altijd om had.

Nadat haar moeder overleden was hebben zij en haar broer en zussen geld gekregen en zij heeft daar dat slangetje van gekocht.
Zij beschouwde dat dus als een soort herinnering aan haar moeder en dat moest ze altijd bij zich hebben.
Toen ze bijkwam uit haar kunstmatige coma was dat ook een van de eerste dingen die ze vroeg.
Waar haar sieraden waren, of ik ze bij me had, en of ik haar ringen en de slang de volgende keer mee wilde nemen.
Ik had daarvoor nooit begrepen waarom dat hangertje voor haar zo belangrijk was.

En een paar jaar later overleed ze en had ik al haar sieraden en ben ik heel bewust gaan kijken naar wat ik wilde houden en wat niet.
Haar ringen vond ik bijna allemaal te grof, haar armbanden ook, op en paar na (een heb ik nu dubbel omdat we ooit los van elkaar op dezelfde dag exact dezelfde armband gekocht hebben) maar haar 2 kettingen heb ik gehouden.
Een met 7 geluksringetjes en die ene met die slang.

Ik besloot naar de juwelier te gaan om het goud in te leveren en er iets voor te kopen wat ik echt graag wilde hebben.
Het grappige was, toen ik het probleem van het slangetje aan de juwelier vertelde hij zei “blijf zitten want dan ga ik meteen voor je oplossen” en binnen een paar minuten was hij terug.
En hij had gedaan wat mij ook al de beste oplossing leek nl. aan de achterkant van de staart een soort blind oogje maken wat je aan de voorkant helemaal niet kunt zien.
Een paar minuten mam, dus je had erop kunnen wachten!

En dat slangetje lag dus al een hele tijd in mijn huis.
Op de een of andere manier voelde het zo raar om er nu de eigenaar van te zijn, en ermee te kunnen doen wat ik wilde maar toch was dat niet zo.
2 weken geleden zat ik ermee in mijn hand en opeens voelde ik dat het goed was.
Ik heb hem om mijn nek gedaan en daar zit ie nu nog steeds.

Misschien heeft het wel te maken met het verwerkingsproces.
Ik heb er heel veel moeite mee gehad dat er geen steun kwam van de kant waar ik het eigenlijk van verwacht had, en misschien heeft het daarom voor mij zo lang geduurd om het een plaats te geven.
Om onder ogen te zien dat ik van die mensen niets meer hoefde te verwachten en dat mijn moeder er echt niet meer was.

Soms duren dingen nu eenmaal langer, en dat hoeft ook niet erg te zijn.
Voor mezelf voel ik dat ik het nu een plaats heb gegeven, en aan het kettinkje om mijn nek zit een heel bijzonder verhaal vast………

Greetz  ♥ XXX
Lady Fangtasia