Een laatste groet voor Marcel.

Wat kunnen mensen eigenlijk op veel manieren in je leven komen.
Je kunt ze leren kennen op school, via je werk, op een 27 mc bakkie, via een babbelbox, of ze komen gewoon naast je wonen.
Zo kwam Marcel ooit in mijn leven.
De woningbouwvereniging had bepaald dat onze ouders een huis kregen naast elkaar.
Onze moeders kenden elkaar van vroeger, uit de buurt, dus het contact was snel gelegd, en dan deel je eigenlijk, zonder dat je er erg in hebt, lief en leed met elkaar.

Marcel was ouder dan ik, en ik vond hem wel aardig, maar ik had eerlijk gezegd liever een buurmeisje gehad.
Zijn manier van doen stond zo ver van mij af.
Eigenlijk hadden we niet zoveel met elkaar.
Maar, gaandeweg bouw je toch een band met elkaar op en dan is het grappig om te zien dat je, met ouders erbij, alleen maar aan het bekvechten en “netsen” bent, terwijl je heel leuk met elkaar om kunt gaan als die ouders er niet bij waren.

Ik was vroeger al een boekenwurm en kon het niet uitstaan als Marcel weer eens binnen kwam banjeren als ik huiswerk aan het maken was of een boek zat te lezen want, als Marcel binnenkwam dan zou je dat weten ook!
Hij kon je de oren van je kop af kletsen en uiteraard moest ie dingetjes in je kast even oppakken.
Dat “overal aanzitten” vond ik ook niet leuk.
Ik begreep het niet.
Vanuit zijn kant was het puur een uiting van verveling en graag even willen kletsen en aandacht krijgen.
Dat heb ik toen niet zo door gehad maar een jaar of 2 geleden zei ie ineens dat ie het zo fijn vond dat ie altijd met mij kon praten.
Ik ben blij dat ik die rol voor hem heb mogen vervullen want hij heeft het echt niet makkelijk gehad.

Toen ik het huis uit was, is hij nog wel eens bij me op visite geweest maar zoals het wel vaker gaat, hebben we jaren geen contact gehad.
Mijn moeder had haar hartstilstand gehad en ik keek op internet wie er uit onze oude buurt allemaal op Hyves zaten.
Daar vond ik hem en zijn broer.
Ik zocht contact met hem en vrij snel wilde hij afspreken.
Dat hebben we gedaan, bij jou thuis en toen heb ik ook je vriendin leren kennen.
Wat hebben we een zooi “ouwe koeien” uit de sloot gehaald, en daarna is het contact eigenlijk gebleven.

De dag nadat mijn moeder overleden was belde ik je om je dat te vertellen.
Je vroeg me waar ik was.
“In de flat van mijn moeder” zei ik.
“Geef het adres, dan komen we naar je toe” en jullie waren er binnen een half uur.
Dat vond ik zo lief!

De laatste jaren ging het met je gezondheid wat minder maar wat er nu gebeurd is, dat had niemand verwacht.
Een ontsteking die geen ontsteking bleek te zijn.
Een operatie, het ontdekken van een vreemde moedervlek en de schrik dat het een verband hield met het ander.
Je klonk mat, depressief dacht ik, maar achteraf gezien denk ik dat je de moed al had opgegeven.
Angst is een slechte raadgever en je angst zorgde ervoor dat je te laat aan de bel hebt getrokken.

Eind vorige week viel je, en was je ineens even “van de wereld”
Dat gebeurde nog een paar keer en ineens werd je helemaal niet meer wakker.
Met morfine hebben ze geprobeerd om het zo draaglijk mogelijk te maken voor je en ik hoop ook echt dat dat gelukt is!
Ik zou vandaag afscheid van je komen nemen Mars, maar het lot besliste anders.
Toch nog totaal onverwachts was alles voorbij, en geloof me…ik ben blij voor je want ik gunde je alles behalve een lange lijdensweg.

Is er een hiernamaals?
Geen idee maar ik hoop dat, als die er wel blijkt te zijn de eerste persoon die je gezien hebt daar je vader is.
Je hebt het er zo vaak over gehad hoe moeilijk het was om hem steeds meer weg te zien zakken in zijn eigen wereld.
Dementie is net zo’n rot ziekte als kanker.
Je staat erbij en je kijkt ernaar, machteloos.
Machteloos moet je toezien dat die ander steeds verder afglijdt, en als uiteindelijk, in het geval van jouw vader, het moment komt dat ie je niet meer (her)kent, dan kun je alleen maar denken dat de wereld zo oneerlijk en gemeen in elkaar zit.

En dat gevoel heb ik nu bij jou ook.
Je was verdorie net 48 geworden!
Wat is nou 48 jaar?
Niks toch?

Marcel we zijn niet altijd lief en aardig tegen elkaar geweest, maar op de een of andere manier hebben we elkaar nooit helemaal losgelaten.
En nu heb ik geen andere keus dan je los te laten.
Marsje, je kon soms een ettertje zijn, maar wel een ettertje met zijn hart op de goede plek.
Dag lieverd, het ga je goed hé, daaro………waar dat ook moge zijn.
Ik ga je heel erg missen.
Dag Marsje!

xxx

“Een laatste groet voor Marcel 2 jaar later vind je hier.