Dank je wel voor 15 mooie jaren :-(

Dit vond ze altijd prachtig. Uitkijken over “haar” gigantische tuin en als er een andere hond voorbij kwam dan moest ze die even laten weten dat ie heel snel door moest lopen!

Ik schrijf dit blog op maandag 7 september terwijl ik morgen (als jullie dit kunnen lezen) iets gedaan heb wat je best als “een van de moeilijkste dingen die je in je leven moet doen” kunt zien. Ik heb mijn hondje Angel in laten slapen. En ondanks het feit dat ik echt geen ander keus meer had toch voel ik me een verrader! Je neemt haar mee en jij weet al dat dat echt voor de laatste keer is, en dat is ook precies de reden dat je het uitstelt. Dat je constant redenen zoekt om voor jezelf te rechtvaardigen dat het “nog niet zover is”. Dat je voor jezelf de lijn verschuift omdat je zoekt naar een excuus om te zeggen dat het “allemaal nog wel te doen is” maar dat kon ik niet meer.

Het begon met die aanval of TIA, ik weet nog steeds niet wat het geweest is maar dat doet er ook niet toe. Van het ene op het andere moment hoorde ze niks meer en zag ze heel slecht. Nu doet een hond het meeste met zijn neus en dat werkte allemaal nog prima en de dierenarts zei dat ze het zelf allemaal niet zo doorhad. Honden “roeien met de riemen die ze hebben” en “ik had er meer last van dan Angel” dus ging alles gewoon door al zie je dan wel dat het aftakelingsproces op dat moment echt begonnen is.

Je kreeg haar moeilijker wakker en ze begon “ongelukjes” in huis te krijgen dus werd er niet meer gewacht totdat ze aangaf dat ze naar buiten moest. Haar op gezette tijden naar buiten zetten werkte aardig en dan heb je voor jezelf alweer een reden gevonden om te zeggen dat het allemaal best meevalt al loopt de wekker dan iedere nacht om 3.30 af. Maar dan blijkt dat er dementie in het spel is en langzaamaan veranderd de persoonlijkheid van je hond en zijn er ineens dagen waarin alles misgaat. Maar ook goede dagen dus je neemt voor jezelf de beslissing dat zolang er meer goede dan slechte dagen zijn, je het allemaal nog wel kunt overzien. Met warmer weer ging alles beter en er waren iedere keer goede dagen met af en toe een slechte dag ertussen. Helaas bleef dat niet zo………..
Tel daar haar “kokervisie” bij op en het feit dat dingen die ze opeens in haar gezichtsveld kreeg haar heel erg konden laten schrikken en dat kon weer een aanval in de hand werken.

Als je je hond steeds vaker in het niets ziet staren en ze recht voor een tafelpoot staat en echt niet meer weet hoe ze daar nou weg moet komen dan weet je dat het nu de fase is ingegaan waar je al die tijd zo bang voor was. En dat je het niet meer voor je uit kunt blijven schuiven. En dan komen er dagen  tussen dat ze boven haar voerbak staat en een beetje paniekerig piept omdat ze wil eten maar niet meer weet hoe, en dan voer je haar maar en trekt voor jezelf de conclusie dat het zo toch echt niet langer kan. En dan bel je op……maak je een afspraak……..en zie je met angst en beven die datum steeds dichterbij komen en je weet best dat je niet terug moet krabbelen hoe moeilijk ook. Ook voor jezelf omdat je niet wilt dat de laatste herinneringen alleen maar negatief zijn.

Haar laatste drie dagen waren eigenlijk heel erg goed en daar ben ik heel erg blij om. Ze is redelijk bij geweest, was best alert en ze heeft eigenlijk geen ongelukjes gehad. Je zou bijna denken “ik bel de dierenarts af” maar dan zou je alleen maar jezelf voor de gek houden want het is allemaal maar een momentopname. Deze laatste goede dagen zijn wel een mooie herinnering en die is heel veel waard. En ze heeft de laatste dagen nog een aantal dingen mogen proeven die ze nog nooit eerder had gehad en ze vond het uiteraard allemaal heel erg lekker! Ik vond dat ik dat moest doen, want het maakte nu toch allemaal niet meer uit.

Vorige week heb ik een urntje uitgezocht en een ashanger en dat gaf me echt een gevoel van rust. Ik ben iemand die niet alles op het laatste moment wil doen en de medewerker van het crematorium was echt heel erg aardig en begripvol dus aan het einde van het gesprek had ik een hangertje in de vorm van een pootje uitgekozen en een urntje in turquoise met goud en zilverkleurige pootafdrukjes (toepasselijk want ik noemde haar altijd smurfinnetje).

Op 13 Augustus was ze jarig en ik wist dat dat haar laatste verjaardag zou zijn. 15 jaar is ze geworden ondanks alle manketentjes die ze had en dat is toch best een mooie leeftijd! Maar toch…….nooit meer samen spelen, nooit meer ergens samen naartoe geen knuffels meer……….en ook geen kusjes. Angel is vandaag voorgoed een engeltje geworden.

Tot slot nog een gedicht, niet van mij maar o zo waar…………

“De laatste gang van een hond”

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan…..
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel…. tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart…..
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ….huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.

Lady Fangtasia  😦 😦 😦