Rate this:

Op 1 Januari kwam ik even na 10 uur in het ziekenhuis aan.
In een rolstoel ging ik weer naar de afdeling van mijn moeder en die bleek er op haar bed al helemaal klaar voor te zitten.
Toen ik haar zag schrok ik.
Ze zag er zo opgeblazen uit…….in een paar weken tijd was ze van kledingmaat 46 naar 56 gegaan……..en ze zat zichzelf duidelijk in de weg.

Nadat ik mijn tas had uitgepakt kwam de vraag waar ik al die tijd al bang voor was geweest.
Waarom had ik alleen de familie van pa gebeld?
Toen ik haar vertelde dat ik al haar zussen en schoonzus gesproken had, en dat ze allemaal beloofd hadden te komen kwamen de tranen in haar ogen, en hield ik het ook niet droog..
Waarom kwam er dan niemand?
Had ik wel verteld wat er aan de hand was?
Ik kon niet bedenken waarom er niemand kwam maar in mijn hoofd kon ik ze allemaal wel wurgen.
Allemaal hadden ze wel eens in het ziekenhuis gelegen, of hun man, en altijd was mijn moeder op bezoek gegaan.
En nu lieten ze haar allemaal in de steek……..waarom?
Een vraag die nooit beantwoord zal worden.

Rate this:

Maar, de door mij verwachtte tirade bleef uit.
Ze had heel veel begrip, en toen ik na 3 dagen ziekenhuis naar huis mocht, kon ze niet vaak genoeg zeggen dat ik vooral aan mezelf moest denken.
Ik kon ook niet zo9 veel….in de auto gaan kostte me zoveel tijd.
Overdwars moest ik de auto in en dan indraaien en op mijn stoel gaan zitten……en alles ging met een slakkengang en zo ben ik helemaal niet.

Hoe ik naar haar toe moest wist ik all helemaal niet.
Als ik bij haar voor de flat stond moest ik een lange gang door en lopen met krukken of een looprek is zo vermoeiend.
In je hoofd wil je heel snel maar dat gaat niet, en de traagheid van mezelf maakte me zo kwaad en gefrustreerd.
Na 10 dagen gingen mijn hechtingen eruit en omdat ik nog steeds heel moeilijk liep hadden we iedere dag meerdere malen telefooncontact.
Ergens halverwege December bleek mijn moeder weer het ziekenhuis in te moeten.
Ze bleek zo’n 40 liter vocht vast te houden en…..daar had ze mij uiteraard niks over verteld.
Deze keer zei ze uit zichzelf dat ze met een taxi naar het ziekenhuis zou gaan en dat dat helemaal geen probleem was.

Rate this:

Eigenlijk wilde ik al eerder verder gaan met het verhaal over mijn moeder maar ik had het even moeilijk.
Datums blijven bij mij heel erg hangen, en op 9 Januari was mijn vader eigenlijk jarig.
Op 2 Januari is mijn moeder overleden en mijn vader overleed op 10 Juni in het jaar dat mijn moeder op 15 Juli 50 werd.
Allemaal getalletjes die blijven hangen…….

Maar goed, waar was ik gebleven.
Medicatie nam ze altijd trouw, en er brak een relatief rustige tijd aan.
We hadden wel vaak ruzie over haar gebrek aan beweging, omdat ze de boodschappen (de Supermarkt zat bij haar aan de overkant) ook al niet meer zelf deed, maar door Thuiszorg liet doen.

Achteraf bleek dat ze in die tijd stopte met alles vertellen tegen mij.
Ze loog niet, maar hield gewoon dingen achter.

Rate this:

In Maart had mijn moeder het ineens over een circus……
“Je moet echt komen kijken hoor,….is zo mooi dat circus hiervoor op het grasveld”
Ik kon me niet voorstellen dat er bij haar een circus stond, want dat stond daar nooit.
Er volgeden verhalen over acrobaten. tijgers, paarden en clowns.
Iedereen ging zo leuk met elkaar om maar het was wel zielig dat die tijgers de paarden iedere keer in de achterbenen beten.
Wat?
Ik begon aan mezelf te twijfelen………belde haar buren…..en uiteraard stond er helemaal niks.
Dat alles was op een zaterdag en ik kon maandag pas met G. bellen.

Ik ging bij haar langs en besloot er niet op te reageren.
Als ik zou zeggen dat ik het ook zag zou dat niet goed zijn, maar als ik zou zeggen dat ik niks zag zou ze misschien in paniek raken.
Dat raakte ze zondag zelf al, toen ze zei dat er vrouwen in gekke kleren haar balkon op probeerden te klimmen

Rate this:

De achtbaan begon pas echt toen ze weer thuis was na haar hartstilstand.
Van de dagen in het ziekenhuis had ik een dagboek bijgehouden, maar daar wilde ze niks over weten.
Ook over haar even “helemaal weg zijn” zoals ze dat noemde wilde ze niks weten.
In het ziekenhuis zeiden ze dat ze, als ze dat niet goed verwerkte, daar veel last van kon krijgen.
Dat wist ik natuurlijk al, maar haar heb ik dat niet aan het verstand kunnen brengen.

Ze had afspraken staan in het ziekenhuis en in het begin  ging ze daar ook braaf naartoe.
Ik kon niet altijd mee maar probeerde dat zoveel mogelijk wel te doen want ze “vergat” heel veel van wat er verteld had.
Ze vergat het nog niet echt maar deed alsof, en dat zorgde ervoor dat ik niet doorhad dat het op een gegeven moment echt niet meer beklijfde.

Rate this:

Op maandag 8 December belde ik de huisarts van mijn moeder.
Aan de assistente vertelde ik wat er gebeurd was en ik zei dat ik de huisarts wilde spreken die vrijdag bij mijn moeder was geweest.
Die was er niet, die had die week vrij.
Ik zei dat ik geen week wilde wachten en dat ik anders wel “even langs” zou komen.
Binnen 5 minuten had ik de mevrouw in kwestie aan de telefoon.

Ik geef toe, ik ben niet vriendelijk tegen haar geweest, en als ze voor mijn neus had gestaan waren er waarschijnlijk niet alleen harde woorden gevallen.
De arts die nl.. op zondag kwam had mij verteld dat ze die vrijdag al uitdrogingsverschijnselen had, n.a.v. mijn waarnemingen door de telefoon en dat het zeer nalatig was van de arts die vrijdag geweest was, dat zij dat niet had opgemerkt.

Rate this:

Vandaag is het 2 Januari, de sterfdag van mijn moeder.
Ik merk dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb maar ik heb nu ook voor het eerst een gevoel van berusting.
In een eerder blog heb ik al eens iets over haar laten vallen en ik wilde nu het volledige verhaal vertellen, en dat ga ik doen in een aantal blogs.
Een kleine waarschuwing vooraf……….dit “verhaal” is erg persoonlijk!

Op 5 December 2008 belde ik ‘s ochtends vroeg mijn moeder en kreeg haar in verwarde toestand aan de telefoon.
Aangezien ik niet meteen naar haar toe kon, belde ik haar buurvrouw maar die was niet thuis.
Mijn moeder was hartpatiënt en ik vertrouwde het niet.
Ze vertelde me nl. dat ze al 4 dagen aan de diarree was en dat samen met haar vertraagd spreken zorgde ervoor dat ik de huisarts belde.