Rate this:

Dit vond ze altijd prachtig. Uitkijken over “haar” gigantische tuin en als er een andere hond voorbij kwam dan moest ze die even laten weten dat ie heel snel door moest lopen!

Ik schrijf dit blog op maandag 7 september terwijl ik morgen (als jullie dit kunnen lezen) iets gedaan heb wat je best als “een van de moeilijkste dingen die je in je leven moet doen” kunt zien. Ik heb mijn hondje Angel in laten slapen. En ondanks het feit dat ik echt geen ander keus meer had toch voel ik me een verrader! Je neemt haar mee en jij weet al dat dat echt voor de laatste keer is, en dat is ook precies de reden dat je het uitstelt. Dat je constant redenen zoekt om voor jezelf te rechtvaardigen dat het “nog niet zover is”. Dat je voor jezelf de lijn verschuift omdat je zoekt naar een excuus om te zeggen dat het “allemaal nog wel te doen is” maar dat kon ik niet meer.

Het begon met die aanval of TIA, ik weet nog steeds niet wat het geweest is maar dat doet er ook niet toe. Van het ene op het andere moment hoorde ze niks meer en zag ze heel slecht. Nu doet een hond het meeste met zijn neus en dat werkte allemaal nog prima en de dierenarts zei dat ze het zelf allemaal niet zo doorhad. Honden “roeien met de riemen die ze hebben” en “ik had er meer last van dan Angel” dus ging alles gewoon door al zie je dan wel dat het aftakelingsproces op dat moment echt begonnen is.

Je kreeg haar moeilijker wakker en ze begon “ongelukjes” in huis te krijgen dus werd er niet meer gewacht totdat ze aangaf dat ze naar buiten moest. Haar op gezette tijden naar buiten zetten werkte aardig en dan heb je voor jezelf alweer een reden gevonden om te zeggen dat het allemaal best meevalt al loopt de wekker dan iedere nacht om 3.30 af. Maar dan blijkt dat er dementie in het spel is en langzaamaan veranderd de persoonlijkheid van je hond en zijn er ineens dagen waarin alles misgaat. Maar ook goede dagen dus je neemt voor jezelf de beslissing dat zolang er meer goede dan slechte dagen zijn, je het allemaal nog wel kunt overzien. Met warmer weer ging alles beter en er waren iedere keer goede dagen met af en toe een slechte dag ertussen. Helaas bleef dat niet zo………..
Tel daar haar “kokervisie” bij op en het feit dat dingen die ze opeens in haar gezichtsveld kreeg haar heel erg konden laten schrikken en dat kon weer een aanval in de hand werken.

Rate this:

*Dit is niet het hangertje in kwestie, maar het geeft een idee*

Zo lang ik me kan herinneren had mijn moeder een slangetje om haar nek.
Een gouden slangetje dat 2 keer om het kettinkje heen zat en dan zijn kop tussen 2 van die kronkels, alsof ie zichzelf in een knoop wilde trekken.
Achter zijn nek zat een ringetje, daar zat het kettinkje aan vast en daar hing ie dus altijd aan, want die 2 kronkeltjes erachter hingen altijd naar beneden.
Ik heb haar wel 100 keer gevraagd waarom ze niet bij de juwelier ging vragen of er een oplossing voor was, want ze was altijd met dat ding aan het hannessen.

Eerlijk gezegd vond ik die slang geweldig, en ik vroeg heel vaak of ik hem even om mocht.
Altijd was het “nee” met er achteraan “daar ben je nog te jong voor” en “als jij hem omdoet dan verlies je hem”
Zelfs in huis mocht ik hem niet om en dat vond ik zo flauw.

Als mijn moeder haar haar verfde (ze vond dat donker blond haar zoveel beter stond dan de kleur die ze had) dan gingen alle sieraden af, dus ook de slang!
En haren verven was een ritueel dat de nodige uurtjes in beslag nam, dus toen ik de ketting op tafel zag liggen kon ik het niet laten.
Ik heb hem gepakt en ben naar boven gegaan, heb er een tijd mee in mijn hand gezeten en hem uiteindelijk omgedaan.
Wat voelde ik me stoer met die slang om mijn nek (hij is maar 2.5 bi 3 cm cm dus zo groot is hij niet) en ik heb de hele tijd in de spiegel zitten kijken omdat, ik maar niet kon geloven dat ik hem om mijn nek had.