Rate this:

Op 1 Januari kwam ik even na 10 uur in het ziekenhuis aan.
In een rolstoel ging ik weer naar de afdeling van mijn moeder en die bleek er op haar bed al helemaal klaar voor te zitten.
Toen ik haar zag schrok ik.
Ze zag er zo opgeblazen uit…….in een paar weken tijd was ze van kledingmaat 46 naar 56 gegaan……..en ze zat zichzelf duidelijk in de weg.

Nadat ik mijn tas had uitgepakt kwam de vraag waar ik al die tijd al bang voor was geweest.
Waarom had ik alleen de familie van pa gebeld?
Toen ik haar vertelde dat ik al haar zussen en schoonzus gesproken had, en dat ze allemaal beloofd hadden te komen kwamen de tranen in haar ogen, en hield ik het ook niet droog..
Waarom kwam er dan niemand?
Had ik wel verteld wat er aan de hand was?
Ik kon niet bedenken waarom er niemand kwam maar in mijn hoofd kon ik ze allemaal wel wurgen.
Allemaal hadden ze wel eens in het ziekenhuis gelegen, of hun man, en altijd was mijn moeder op bezoek gegaan.
En nu lieten ze haar allemaal in de steek……..waarom?
Een vraag die nooit beantwoord zal worden.