Rate this:

Op 1 Januari kwam ik even na 10 uur in het ziekenhuis aan.
In een rolstoel ging ik weer naar de afdeling van mijn moeder en die bleek er op haar bed al helemaal klaar voor te zitten.
Toen ik haar zag schrok ik.
Ze zag er zo opgeblazen uit…….in een paar weken tijd was ze van kledingmaat 46 naar 56 gegaan……..en ze zat zichzelf duidelijk in de weg.

Nadat ik mijn tas had uitgepakt kwam de vraag waar ik al die tijd al bang voor was geweest.
Waarom had ik alleen de familie van pa gebeld?
Toen ik haar vertelde dat ik al haar zussen en schoonzus gesproken had, en dat ze allemaal beloofd hadden te komen kwamen de tranen in haar ogen, en hield ik het ook niet droog..
Waarom kwam er dan niemand?
Had ik wel verteld wat er aan de hand was?
Ik kon niet bedenken waarom er niemand kwam maar in mijn hoofd kon ik ze allemaal wel wurgen.
Allemaal hadden ze wel eens in het ziekenhuis gelegen, of hun man, en altijd was mijn moeder op bezoek gegaan.
En nu lieten ze haar allemaal in de steek……..waarom?
Een vraag die nooit beantwoord zal worden.

Rate this:

Maar, de door mij verwachtte tirade bleef uit.
Ze had heel veel begrip, en toen ik na 3 dagen ziekenhuis naar huis mocht, kon ze niet vaak genoeg zeggen dat ik vooral aan mezelf moest denken.
Ik kon ook niet zo9 veel….in de auto gaan kostte me zoveel tijd.
Overdwars moest ik de auto in en dan indraaien en op mijn stoel gaan zitten……en alles ging met een slakkengang en zo ben ik helemaal niet.

Hoe ik naar haar toe moest wist ik all helemaal niet.
Als ik bij haar voor de flat stond moest ik een lange gang door en lopen met krukken of een looprek is zo vermoeiend.
In je hoofd wil je heel snel maar dat gaat niet, en de traagheid van mezelf maakte me zo kwaad en gefrustreerd.
Na 10 dagen gingen mijn hechtingen eruit en omdat ik nog steeds heel moeilijk liep hadden we iedere dag meerdere malen telefooncontact.
Ergens halverwege December bleek mijn moeder weer het ziekenhuis in te moeten.
Ze bleek zo’n 40 liter vocht vast te houden en…..daar had ze mij uiteraard niks over verteld.
Deze keer zei ze uit zichzelf dat ze met een taxi naar het ziekenhuis zou gaan en dat dat helemaal geen probleem was.

Rate this:

Eigenlijk wilde ik al eerder verder gaan met het verhaal over mijn moeder maar ik had het even moeilijk.
Datums blijven bij mij heel erg hangen, en op 9 Januari was mijn vader eigenlijk jarig.
Op 2 Januari is mijn moeder overleden en mijn vader overleed op 10 Juni in het jaar dat mijn moeder op 15 Juli 50 werd.
Allemaal getalletjes die blijven hangen…….

Maar goed, waar was ik gebleven.
Medicatie nam ze altijd trouw, en er brak een relatief rustige tijd aan.
We hadden wel vaak ruzie over haar gebrek aan beweging, omdat ze de boodschappen (de Supermarkt zat bij haar aan de overkant) ook al niet meer zelf deed, maar door Thuiszorg liet doen.

Achteraf bleek dat ze in die tijd stopte met alles vertellen tegen mij.
Ze loog niet, maar hield gewoon dingen achter.