Rate this:

T’is maar goed dat het fictie is…….toch?

Boeken over sadomasochisme zijn altijd controversieel geweest en nu zijn ze dat nog steeds. De boekenserie “Fifty Shades” van E.L.James brachten de tongen flink in beweging (ja ik weet het, die kun je op meerdere manieren opvatten) en iedereen had er een mening over. Het was nog nooit voorgekomen dat een boek met dat onderwerp in de bestsellerlijst stond. En op een bepaald moment stonden alle 3 de delen daarin, in de top 10! Wat ik daarvan vond kun je hier lezen (deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 ). Maar toen ik ze gelezen had dacht ik”wacht eens…er was al eens zo’n boek” maar dat heb ik nooit in de bieb kunnen vinden. Nu vond ik het wel en ik was zo nieuwsgierig! Ik kon niet wachten om het te gaan lezen, en dat ben ik ook gaan doen…….open minded, zonder vooroordeel. Maar laat ik eerst iets over de achtergrond vertellen.

Het boek kwam in 1969 voor het eerst in een Nederlandse vertaling uit, en Andreas Burnier wist, in het literair tijdschrift Bijster te vertellen dat het een “literair brok super-fascisme”was, getuigde van “SS-mentaliteit” en het was ook nog eens “masturbatie-stof voor heren”. Dat laatste wilde vertaler Adriaan Morriën in zijn repliek niet ontkennen. Maar wat had Burnier tegen masturbatie? Morriën, niet wars van erotisch experiment en schrijvend in een tijd van opgewekte seksuele revolutie, lijkt Histoire d’O mede gewaardeerd te hebben om de sociale strekking van de roman: “Als afschrikwekkend voorbeeld [kan het boek] een nuttige rol (..) spelen in de vrijmaking van de Hollandse vrouw,” schreef hij in Bijster In het nawoord oppert de vertaler zelfs dat “heel wat huwelijken er waarschijnlijk mee gebaat zouden zijn (..), wanneer mannen en vrouwen elkaar van tijd tot tijd liefdevol zouden afranselen.” Jammer alleen, constateert Morriën, dat er in het boek geen sprake is van wederkerigheid bij het ranselen. Anderen hebben het boek ook een “sprookje voor volwassenen” genoemd. Nou, dat is misschien wel een goede vergelijking omdat sprookjes vaak ook gruwelijk zijn.

Rate this:

Ik kijk graag naar documentaires en vanavond was er weer een die ik heel erg interessant vond.
Het ging over de verdediging van Robert M door advocatenkantoor Anker en Anker.
Zelden heb ik met zo’n dubbel gevoel zitten kijken en mijn afkeer voor de advocaten werd steeds groter.

Dat iedereen recht heeft op verdediging, wat ie ook gedaan heeft dat snap ik best maar mag ik dan alsjeblieft ook zeggen dat deze meneer, Robert M, het monster van Riga wat mij betreft geen verdediging verdiend?
Met stomheid geslagen heb ik zitten kijken hoe deze meneer in honger en dorst staking is gegaan om iets voor elkaar te krijgen (hij wilde geen cameratoezicht in zijn cel) en dacht dat zo even af te kunnen dwingen.

Toen een van de advocaten zei dat ie dit niet lang vol kon houden omdat ie dan dood zou gaan dacht ik”laat lekker doodgaan hij verdiend de doodstraf toch al (maar die hebben we niet in Nederland) had ik ergens bewondering voor die advocaten.
Ze zijn er voor hun cliënt maar hoever ga je daarin (dit stel gaat in mijn ogen veel te ver)
Aan de andere kant begrijp ik de bedreigingen en de ruiten die eruit gegooid zijn op hun kantoor ook heel erg goed.

Als een van de advocaten zegt niet blij te zijn met het oordeel van het Pieter Baancentrum kan ik er echt niks meer aan doen.
Ja, ik heb ineens zo’n hekel aan dit walgelijke advocatenclubje!