Rate this:

Dit vond ze altijd prachtig. Uitkijken over “haar” gigantische tuin en als er een andere hond voorbij kwam dan moest ze die even laten weten dat ie heel snel door moest lopen!

Ik schrijf dit blog op maandag 7 september terwijl ik morgen (als jullie dit kunnen lezen) iets gedaan heb wat je best als “een van de moeilijkste dingen die je in je leven moet doen” kunt zien. Ik heb mijn hondje Angel in laten slapen. En ondanks het feit dat ik echt geen ander keus meer had toch voel ik me een verrader! Je neemt haar mee en jij weet al dat dat echt voor de laatste keer is, en dat is ook precies de reden dat je het uitstelt. Dat je constant redenen zoekt om voor jezelf te rechtvaardigen dat het “nog niet zover is”. Dat je voor jezelf de lijn verschuift omdat je zoekt naar een excuus om te zeggen dat het “allemaal nog wel te doen is” maar dat kon ik niet meer.

Het begon met die aanval of TIA, ik weet nog steeds niet wat het geweest is maar dat doet er ook niet toe. Van het ene op het andere moment hoorde ze niks meer en zag ze heel slecht. Nu doet een hond het meeste met zijn neus en dat werkte allemaal nog prima en de dierenarts zei dat ze het zelf allemaal niet zo doorhad. Honden “roeien met de riemen die ze hebben” en “ik had er meer last van dan Angel” dus ging alles gewoon door al zie je dan wel dat het aftakelingsproces op dat moment echt begonnen is.

Je kreeg haar moeilijker wakker en ze begon “ongelukjes” in huis te krijgen dus werd er niet meer gewacht totdat ze aangaf dat ze naar buiten moest. Haar op gezette tijden naar buiten zetten werkte aardig en dan heb je voor jezelf alweer een reden gevonden om te zeggen dat het allemaal best meevalt al loopt de wekker dan iedere nacht om 3.30 af. Maar dan blijkt dat er dementie in het spel is en langzaamaan veranderd de persoonlijkheid van je hond en zijn er ineens dagen waarin alles misgaat. Maar ook goede dagen dus je neemt voor jezelf de beslissing dat zolang er meer goede dan slechte dagen zijn, je het allemaal nog wel kunt overzien. Met warmer weer ging alles beter en er waren iedere keer goede dagen met af en toe een slechte dag ertussen. Helaas bleef dat niet zo………..
Tel daar haar “kokervisie” bij op en het feit dat dingen die ze opeens in haar gezichtsveld kreeg haar heel erg konden laten schrikken en dat kon weer een aanval in de hand werken.

Rate this:

Dat was schrikken vanmorgen!
Angel (mijn Yorkshire Terriër) heeft vannacht een TIA (Transient Ischemic Attack) of een epileptische aanval gehad.
Waar ze vorige week vrijdag nog zo snel bijkwam uit haar narcose, en heel snel naar buiten tippelde om weer naar huis te gaan, is ze nu helemaal gedesoriënteerd.

Vanmorgen sliep ze heel vast en ze wilde, na het wakker worden haar ogen dicht houden.
Haar rechteroog keek naar boven zodat je alleen het oogwit zag en haar onderste ooglid hing een beetje.
Buiten liep ze heel langzaam en ze neigde naar links.
Ze heeft wel gewoon haar behoefte gedaan maar eenmaal thuis bleek dus dat ze nogal van de wap was.

In haar rechteroog zat ook veel troep (waar dat nou vandaan komt) en omdat ik geen gekookt water had staan heb ik har oogje uitgespoeld met lenzen inzet vloeistof omdat dat steriel is.Haar zien lopen is zo zielig.
Ze loopt op haar neus, en nu is het ook extra vervelend dat ze doof aan het worden is.