Rate this:

Ik had niet verwacht dat het wegvallen van Marsje zo’n impact op me zou hebben maar na twee jaar mis ik hem nog steeds heel erg……

Zo raar hoe dingen kunnen gaan………Vannacht was ik muziek aan het luisteren en kwam “Who knew” van Pink voorbij en toen moest ik ineens heel erg aan Marcel denken. Ongelooflijk dat hij er al twee jaar niet meer is en dat ik me ons  laatste “face to face” gesprek nog zo goed kan herinneren. Bij het weggaan…..een soort discussie over wat het verschil is tussen wieldoppen en velgen. Zijn vriendin wist het niet maar het interesseerde haar ook niet ….mij ook niet maar hij zou ons het verschil wel even uitleggen want dat was toch wel heel erg belangrijk. Hij heeft zijn hele leven iets met auto’s gehad (zijn vader reed ook rally’s en dat had hij ook heel graag willen doen maar dat is er nooit van gekomen).

We hebben hem allebei een beetje uit staan lachen zo van “Who cares”. Achteraf toch wel heel raar dat dat de laatste keer is geweest dat ik hem heb gezien. Er is daarna nog een telefoongesprek geweest waarin hij neerslachtig klonk……dat dacht ik tenminste. Hij had op dat moment al te horen gekregen dat er geen behandeling meer mogelijk was maar wilde niet zielig gevonden worden dus hield ie dapper zijn mond. Ik zou willen dat ie dat niet gedaan had. Zelfs tijdens de afscheidsknuf heeft ie niks laten merken……ik denk niet dat ik hem dat na zou kunnen doen.

En ja ik mis hem nog steeds. Als je nagaat dat we vroeger heel goed konden bekvechten en dat we op latere leeftijd heel anders met elkaar omgingen……..er eigenlijk een vriendschap is ontstaan. Het plagen is altijd gebleven en misschien mis ik dat nog wel het meest. Het elkaar plagen en er hard om kunnen lachen. En dan te bedenken dat ik liever een buurmeisje had gehad.  De songtekst zegt het allemaal en al heb ik geen relatie met Marsje gehad behalve een vriendschappelijke…..als iemand me verteld zou hebben dat ie er ineens niet meer zou zijn dan zou ik het hebben afgedaan als onzin want wie had dit verwacht? Ik niet iig. Namate je ouder wordt vallen er steeds meer mensen weg maar die zijn ouder dan jij….ooms……tantes en meestal op leeftijd. Hij is nog geeneens vijftig geworden! En op zijn moeder heeft het ook een enorme impact gehad want binnen een jaar ging zij ook……..ook best onverwachts al mankeerde ze vanalles. Alsof ze geen reden meer had om verder te gaan…..

Ik heb best vaak iets met songteksten maar deze is wel heel erg toepasselijk. Als je het nummer erbij wilt horen dan kun je die vast wel online vinden op Youtube of Vevo. Het is een single geweest dus er hoort ook een clip bij. T’is raar hoe dingen kunnen lopen. Als je toch eens dingen van tevoren aan kon zien komen……………Who knew?!

Rate this:

Belgische gedetineerden “helpen” mee met het digitaliseren van medische dossiers met oa dossiers vol fouten (of erger) tot gevolg.

Enkele jaren geleden begon men te spreken over het EPD of Elektronisch Patiënten Dossier. Er werd ons voorgehouden dat het makkelijk is dat alle artsen en andere zorgverleners toegang hadden tot je gegevens met betrekking tot je medicijnen, behandelingen etc. En dat klinkt natuurlijk best goed want als je bv een ongeluk krijgt is het handig dat men in het ziekenhuis precies kan zijn welke medicatie je hebt omdat dat veel problemen kan voorkomen. Ik zag meteen een andere kant nl. dat ik het heel erg vreemd zou vinden als mijn tandarts zou kunnen lezen dat mijn laatste uitstrijkje verdacht was oid. Je kunt de voorbeelden vast wel zelf invullen. Daar komt ook nog bij dat alle digitale diensten die de overheid bedenkt later zo lek als een mandje blijken te zijn kijk maar naar DigiD en ook het EPD. Maar nu blijkt er nog meer aan de hand te zijn.

Alle medische dossiers bestonden uit een of meerdere mappen met soms pakken papier erin vaak met foto’s, testuitslagen, verslagen etc. en als je een compleet dossier wilt hebben moet dat allemaal gedigitaliseerd worden. Nu mag je verwachten dat een ziekenhuis vertrouwelijk omgaat met jouw medische gegevens. Als je je eigen dossier in wilt zien dan kost dat echt de nodige moeite en vaak vragen ziekenhuizen er zelfs geld voor (echt absurd). Daarom is het ook onbegrijpelijk dat ziekenhuizen zo maar in zee gaan met een bedrijf als Algeiers. Nu zou een ziekenhuis erop moeten kunnen vertrouwen dat dat bedrijf de dossiers laat digitaliseren door mensen die daar geschikt voor zijn en mensen die zich aan de geheimhoudingsplicht houden maar helaas kun je niemand meer op z’n “mooie blauwe ogen” vertrouwen.

Rate this:

Wat kunnen mensen eigenlijk op veel manieren in je leven komen.
Je kunt ze leren kennen op school, via je werk, op een 27 mc bakkie, via een babbelbox, of ze komen gewoon naast je wonen.
Zo kwam Marcel ooit in mijn leven.
De woningbouwvereniging had bepaald dat onze ouders een huis kregen naast elkaar.
Onze moeders kenden elkaar van vroeger, uit de buurt, dus het contact was snel gelegd, en dan deel je eigenlijk, zonder dat je er erg in hebt, lief en leed met elkaar.

Marcel was ouder dan ik, en ik vond hem wel aardig, maar ik had eerlijk gezegd liever een buurmeisje gehad.
Zijn manier van doen stond zo ver van mij af.
Eigenlijk hadden we niet zoveel met elkaar.
Maar, gaandeweg bouw je toch een band met elkaar op en dan is het grappig om te zien dat je, met ouders erbij, alleen maar aan het bekvechten en “netsen” bent, terwijl je heel leuk met elkaar om kunt gaan als die ouders er niet bij waren.

Ik was vroeger al een boekenwurm en kon het niet uitstaan als Marcel weer eens binnen kwam banjeren als ik huiswerk aan het maken was of een boek zat te lezen want, als Marcel binnenkwam dan zou je dat weten ook!
Hij kon je de oren van je kop af kletsen en uiteraard moest ie dingetjes in je kast even oppakken.
Dat “overal aanzitten” vond ik ook niet leuk.

Rate this:

*Dit is niet het hangertje in kwestie, maar het geeft een idee*

Zo lang ik me kan herinneren had mijn moeder een slangetje om haar nek.
Een gouden slangetje dat 2 keer om het kettinkje heen zat en dan zijn kop tussen 2 van die kronkels, alsof ie zichzelf in een knoop wilde trekken.
Achter zijn nek zat een ringetje, daar zat het kettinkje aan vast en daar hing ie dus altijd aan, want die 2 kronkeltjes erachter hingen altijd naar beneden.
Ik heb haar wel 100 keer gevraagd waarom ze niet bij de juwelier ging vragen of er een oplossing voor was, want ze was altijd met dat ding aan het hannessen.

Eerlijk gezegd vond ik die slang geweldig, en ik vroeg heel vaak of ik hem even om mocht.
Altijd was het “nee” met er achteraan “daar ben je nog te jong voor” en “als jij hem omdoet dan verlies je hem”
Zelfs in huis mocht ik hem niet om en dat vond ik zo flauw.

Als mijn moeder haar haar verfde (ze vond dat donker blond haar zoveel beter stond dan de kleur die ze had) dan gingen alle sieraden af, dus ook de slang!
En haren verven was een ritueel dat de nodige uurtjes in beslag nam, dus toen ik de ketting op tafel zag liggen kon ik het niet laten.
Ik heb hem gepakt en ben naar boven gegaan, heb er een tijd mee in mijn hand gezeten en hem uiteindelijk omgedaan.
Wat voelde ik me stoer met die slang om mijn nek (hij is maar 2.5 bi 3 cm cm dus zo groot is hij niet) en ik heb de hele tijd in de spiegel zitten kijken omdat, ik maar niet kon geloven dat ik hem om mijn nek had.

Rate this:

In de ochtend van 3 Januari ben ik spullen gaan pakken en naar haar huis gegaan.
Ik besloot dat het makkelijker was om vanuit daar alles te regelen en die flat moest natuurlijk leeg.
Haar buren kwamen meteen langs…..hem vond ik wel aardig maar aan haar heb ik altijd iets “gezien” en als ik achteraf geweten had wat er zou gebeuren dan had ik het heel anders gedaan.

Maar goed, de begrafenisondernemer kwam langs, vroeg of ik zelf iets wilde schrijven en zij zorgde er ook voor dat er iemand kwam die uiteindelijk de dienst zou leiden want ik had besloten dat het geen kerkdienst zou worden.
Ik bestelde de bloemen die ze graag wilde (rode en witte rozen) en begon muziek uit te zoeken, wat een vreselijke klus was omdat ik helemaal niks heb met Frans Bauer en zij daar veel muziek van wilde.
Van hem werden het er 3, en dat samen met “Ave Maria” van Ill Divo en “In dreams” van Roy Orbison (die smokkelde ik er zelf in) was dat geregeld.
Ondertussen kwamen de buren nog een keer….of ze een aandenken van mijn moeder mochten uitzoeken.

Rate this:

Poeh…..het is weer 15 Juli, een datum die ik toch wel moeilijk blijf vinden.
Het is nl. de verjaardag van mijn moeder, maar……die is er niet meer…..al anderhalf jaar niet meer, en al heelt de tijd alle wonden en denk ik niet meer dagelijks aan haar (iets waar ik me een tijdlang heel erg schuldig over voelde), als die datum dichterbij komt dan heb ik het weer even moeilijk.

Toen het hele gedoe in 2009 begon had ik niet verwacht dat het allemaal zo moeilijk zou worden.
Ze was uitgedroogd en ze moest met spoed het ziekenhuis in.
Eenmaal een uurtje of 2 daar ging het mis.
Ik stond op de gang te wachten want ze zouden haar een pacemaker geven en ineens klonk dat geluid dat ik zo goed kende uit films.
Een aanhoudende piep……..een piep die door merg en been gaat.
Een piep die een soort oergevoel in je oproept……..je moet je inhouden om die deur niet open te gooien, naar binnen te rennen, iedereen weg te duwen en het overnemen.
Maar nee ik stond op de gang…….en hoorde de piep soms stoppen…….dat kwam door de hartmassage.
Achteraf kreeg ik te horen dat ze haar 4x klappen hebben moeten geven met de defibrillator om haar terug te halen want ja……ze was niet weg…….maar achteraf bleek dat haar hersenen toch een flinke klap hadden gehad

Rate this:

Ja hoor…..het is zover……”The bible belt” is in het nieuws want de mazelen heersen er.
En meteen komt er een discussie op gang, want mogen die mensen wel voor hun kinderen beslissen dat ze geen vaccinatie krijgen?
Die krijgen ze niet want alles moet liggen in de “hand van god”
T’is een kwestie van afwachten wanneer de eerste doden gaan vallen want er liggen al een paar kinderen in kritieke toestand in het ziekenhuis.

Maar wat ik niet snap…….waarom liggen die kinderen wel in het ziekenhuis?
Da’s toch ook ingrijpen in de wil van god of ben ik nou gek?
Is dat niet er een “dubbele moraal” op nahouden?
En waarom stuur je je kinderen eigenlijk naar school?
Ze hoeven toch geen vak te leren?
Of ze geld hebben om eten te kopen dat moet god dan toch ook bepalen?
Die gooit dan toch gewoon ff wat broden naar beneden?
Niks aan de hand toch?