Rate this:

De achtbaan begon pas echt toen ze weer thuis was na haar hartstilstand.
Van de dagen in het ziekenhuis had ik een dagboek bijgehouden, maar daar wilde ze niks over weten.
Ook over haar even “helemaal weg zijn” zoals ze dat noemde wilde ze niks weten.
In het ziekenhuis zeiden ze dat ze, als ze dat niet goed verwerkte, daar veel last van kon krijgen.
Dat wist ik natuurlijk al, maar haar heb ik dat niet aan het verstand kunnen brengen.

Ze had afspraken staan in het ziekenhuis en in het begin  ging ze daar ook braaf naartoe.
Ik kon niet altijd mee maar probeerde dat zoveel mogelijk wel te doen want ze “vergat” heel veel van wat er verteld had.
Ze vergat het nog niet echt maar deed alsof, en dat zorgde ervoor dat ik niet doorhad dat het op een gegeven moment echt niet meer beklijfde.